Τρίτο album για τους αυστραλούς και δεύτερο υπό την επίβλεψη της Inside Out. Εξ αρχής θεωρούσα δεδομένο πως δεν πρόκειται να ξεπεράσουν το “The Garden” του 2008, και επαληθεύτηκα.
Το “Artificial” ναι μεν κινείται στα βήματα του προηγούμενου (και καλύτερου) δίσκου των Unitopia, αλλά δε βρίσκεται στα ίδια επίπεδα. Και για να λέμε την αλήθεια, δε νομίζω πως απασχολεί κάτι τέτοιο γενικά τη μπάντα. Φαίνεται στο παίξιμό της, βρε αδερφέ! Όλα τα μέλη είναι απελευθερωμένα και αποστασιοποιημένα από το τριπάκι του να επαναπροσδιορίσουν την progressive μουσική, δίνοντας το ατού του αυθορμητισμού στις συνθέσεις τους. Όλο το “Artificial” αποτελεί μια αναφορά σε δουλείες καλλιτεχνών όπως Yes, Van Der Graaf Generator, Pink Floyd και Gentle Giant, φλερτάροντας καμιά φορά και με το σύγχρονο ήχο των Spock’s Beard και Porcupine Tree. Προσωπικά θα συνέκρινα τον ήχο τους με αυτόν των Umphrey’s McGee, για να βοηθήσω τους πιο μυημένους. Rock, jazz, classic, flamenco και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σα στοιχείο, υπάρχει στο album και δημιουργεί ένα χορταστικό σύνολο ιδεών, απαραίτητο για fans του old- school prog ήχου. Πώς να μη μαγευτείς από τη μελωδικότητα του “Artificial World”, ή από τη πολυσυλλεκτικότητα του “Not Human Anymore”; Και φυσικά, πώς να μην προσκυνήσεις το 13λεπτο “Tesla”; Οι καλές στιγμές του δίσκου κυριαρχούν των πιο μέτριων και αυτό τιμά τους δημιουργούς του, καθώς μιλάμε για ένα είδος που, κακά τα ψέματα, έχει κορεστεί σε πολλά επίπεδα. Μπορεί λοιπόν το “Artificial” να μη φτάνει σε επίπεδο το “The Garden”, αλλά είναι σίγουρα από τις πιο ποιοτικές και αξιόλογες progressive κυκλοφορίες για το 2010.
About the Author
