Το ντεμπούτο των Revolution Renaissance (“New Era”) ήταν συμπαθητικό. Η συνέχεια (“Age of Aquarius”) απογοητευτική. Και φτάνουμε λοιπόν στο τρίτο πόνημα της μπάντας του Timo Tolkki (ex-Stratovarius) ονόματι “Trinity”.
Καταρχάς στο σχήμα εντάχθηκαν και οι Magnus Rosen (μπάσο, ex- Hammerfall) και Bob Katsionis (πλήκτρα, Firewind- Outloud), αλλά από ότι φαίνεται ίσα που πρόλαβαν και συμμετείχαν στο album, καθώς η μπάντα βαράει διάλυση. Και πώς να μη γίνει κάτι τέτοιο, όταν ο άνθρωπος που έχει γράψει ιστορία στο χώρο του power metal, ηχογραφεί τραγούδια τα οποία “καλά είναι μεν, αλλά…”! Και μιλάμε για μεγάλο “αλλά”, καθώς ο Tolkki είναι λες και πολεμάει ακόμη με τα φαντάσματα του παρελθόντος και στην προσπάθειά του να απομακρυνθεί από αυτά, γράφει βεβιασμένες συνθέσεις που άλλες εποχές θα τις είχε ως b side. Οκ, σίγουρα το “Trinity” είναι καλύτερο του “Age of Aquarius”, μιας και έχει λιγότερα αργόσυρτα κομμάτια, ενώ κάποια refrain έχουν κάτι από αυτό που όλοι αγαπήσαμε στις παλαιότερες δουλειές του. Ήθελα να ήξερα που πήγε όλη αυτή η έμπνευση, γιατί εδώ που τα λέμε, η συνθετική κάμψη του Tolkki έχει ξεκινήσει περίπου από το 2003. Οι υπόλοιποι υπηρετούν αρκετά καλά το ρόλο τους, αλλά ως εκεί. Για παράδειγμα, ο Gus Monsanto πίσω από το μικρόφωνο προσπαθεί, αλλά κακά τα ψέματα, εάν στη θέση του βρισκόταν ο Kotipelto, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ο Bob είναι εγγύηση πλέον στα πλήκτρα, αλλά τι να σου κάνει και αυτός. Γενικά, ο δίσκος δεν πρωτοτυπεί, αλλά ποσώς με ενδιαφέρει αυτό όταν μιλάμε για power. Σημασία έχουν οι συνθέσεις καθαυτές και το κατά πόσο έχουν την ικανότητα να σε κάνουν να θες να ξανακούσεις το album ξανά και ξανά. Ε, εκεί είναι που υστερεί το “Trinity”. Μετά τις πρώτες δύο με τρεις φορές θα το βάλεις στο ράφι και αυτό ήταν. Άντε να το βγάζεις που και που για συγκεκριμένες στιγμές του, αλλά και πάλι λίγη σημασία θα του δώσεις εν τέλει. Ακόμα και η παραγωγή μου φαίνεται περίεργη και άνιση. Δε λέω, στο άκουσμα των “Dreamchild”, “Just Let It Rain” και “A Lot Like Me” χάρηκα κάπως, αλλά κατσούφιασα με το πόσο αναμενόμενα ηχητικά ήταν τα “Marching With the Fools”, “Crossing the Rubicon” και “The World Doesn’ t Get to Me”. Ίσως να ήταν σωστή η επιλογή το να διαλυθούν οι Revolution Renaissance, μιας και ουσιαστικά δεν προσέφεραν τίποτα, πέρα από λίγα καλά κομμάτια, στα τρία περίπου χρόνια ύπαρξής τους. Και εάν συγκεντρώναμε πέντε περίπου συνθέσεις από το “New Era”, μια ή δύο από το “Age of Aquarius” και τρεις από το “Trinity”, θα φτιάχναμε έναν πραγματικά αξιομνημόνευτο δίσκο, αντάξιο στο όνομα που πάσχισε να φτιάξει ο Tolkki με τους Stratovarius στα 90s. Sorry Timo, ειλικρινά εκτιμώ αφάνταστα τα όσα μου έχεις προσφέρει μεγαλώνοντας, αλλά ίσως για αυτό περιμένω (και θα περιμένω) πάντα περισσότερα από τις δουλειές σου.
About the Author
