Πριν λίγο καιρό, σε μια από τις νυχτερινές εξορμήσεις μου στα bar της Πανόρμου, έπεσα πάνω σε ένα φίλο που είχα μήνες να δω. Η πολυτάραχη και πολυεπίπεδη ζωή του δεν του επιτρέπει άλλωστε τις συχνές επαφές, κάτι που συντελεί θετικά όταν βρισκόμαστε, καθώς πάντα υπάρχει νέο υλικό προς συζήτηση.
|
Rock-a Parmezana “Friend of the Night” |
Ο άνθρωπος αυτός είναι στην ουσία υπεύθυνος για τις γραμμές που γεμίζω τις σελίδες του Rockway, είτε πρόκειται για reviews, είτε για ιδεολογικές εκφάνσεις του (όποιου) μυαλού μου, είτε απλά χαζομάρες. Διότι ο συγκεκριμένος με έβαλε να ασχοληθώ περισσότερο με τη συγγραφή και ουσιαστικά εγκατέστησε ένα ζιζάνιο μέσα μου.
Τον γνώρισα σε γνωστή αλυσίδα εικόνας και ήχου (κοινώς video club) όπου και δούλευα για περίπου δύο χρόνια (σαν τον Ταραντίνο ένα πράγμα, χωρίς τη μετέπειτα καριέρα), για να βγάζω τα έξοδά μου ως φοιτητής. Δεν τον ήξερα σαν φυσιογνωμία, αλλά είχα διαβάσει κείμενά του (πιθανότατα οι περισσότεροι έχουμε, μιας και έχει συνεργαστεί με την πλειοψηφία των πιο γνωστών περιοδικών- εφημερίδων της Ελλάδας). Για ταινίες μιλούσαμε, και πίσω από το προσωπείο του καλλιεργημένου urban αρθρογράφου φαινόταν ένας άνθρωπος που απολάμβανε τις σινεφίλ προβολές εξίσου με την υποκουλτούρα των b-movies (ο τύπος μου έμαθε το “Bubba Ho-Tep”, τι να λέμε τώρα).
Από εκεί και πέρα, άντε να τον πετύχαινα σε γνωστό bar- στέκι της περιοχής και να ανταλλάσσουμε λίγες κουβέντες, μιας και ήταν σύνηθες μετά το κλείσιμο το μαγαζιού
να πηγαίνω για μια μπύρα (στο δρόμο μου ήταν άλλωστε). Ένα βράδυ λοιπόν, που ήταν και το τελευταίο που με έβρισκε να εργάζομαι στο video club, έχοντας ιδιαίτερα κακή διάθεση για διάφορους (και ανούσιους πλέον) λόγους τον πέτυχα και κάτσαμε να μιλήσουμε. Δε χρειάστηκε να του πω τι με προβλημάτιζε, το είχε καταλάβει και αντί να αναλωθεί στο να μου απαγγείλει μια σειρά από αποφθέγματα (όντας και κάπως μεγαλύτερος), κατευθείαν μου εξέφρασε την ειλικρινή άποψή του για την όλη κατάσταση.
Κάπου εκεί ήταν λοιπόν που είχε τη φαεινήιδέα να του γράψω 300 λέξεις και να τις μεταφέρει σε διάφορους γνωστούς του. Θεωρούσε πως εάν ο τρόπος που μιλάω είναι εφάμιλλος με αυτόν που γράφω, θα είχε ενδιαφέρον για κάποιους. Ύστερα από αρκετή σκέψη, καθώς δεν είναι ότι η συγγραφή, μου ήταν κάτι παντελώς ξένο, αλλά το ότι μάτια τρίτων θα διάβαζαν το αποτέλεσμα, αποφάσισα να το κάνω και από εκεί και πέρα ξεκίνησε μια διαφορετική και σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα περίοδος για εμένα…
Πίσω στο σήμερα λοιπόν, όπου μαθαίνω από αυτόν το φίλο πως η εφημερίδα όπου δούλευε τα τελευταία έξι χρόνια τον αποδεσμεύει. Ο λόγος; Είπε την άποψή του (για πολλοστή φορά), αλλά εις βάρος ανθρώπων που μάλλον βάζουν όρια στην ελευθερία του τύπου. Δε θα επεκταθώ περαιτέρω στο γιατί, μιας και φαντάζομαι πως
και ο ίδιος δε θα θέλει να το κάνω. Το σίγουρο πάντως είναι το ότι δε θα πάει χαμένο το ταλέντο του. Σίγουρα θα βρει την άκρη για να συνεχίσει την πορεία του. Ήδη άλλωστε άνοιξε ένα δικό του blog, για να μην κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια, ενώ εδώ και μια περίπου εβδομάδα το Rockway ξεκίνησε μια άτυπη συνεργασία μαζί του, φιλοξενώντας τα κείμενά του στην ολοκαίνουργια στήλη, Cinema !
Όπως και να έχει, νιώθω πως του χρωστάω πολλά. Δεν είναι τόσο το ότι άκουσα εν τέλει κολακευτικά σχόλια για εκείνο το πρώτο κείμενο, από πρόσωπα γνωστά λίγο πολύ σε όλους, αλλά το ότι έβαλα τον εαυτό μου σε μια διαδικασία που μου άφησε μια πολύ ευχάριστη αίσθηση. Αυτό είναι κάτι που με συνοδεύει έως και σήμερα (αν δεν κάνω λάθος έχουν περάσει πέντε χρόνια περίπου από τότε) και ανεξαρτήτως του εάν ποτέ εξελιχθώ ή όχι, σαν αρθρογράφος, πάντα θα εκτιμώ τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν (είτε κάποιες τις εκμεταλλεύτηκα, είτε όχι). Thanks mate!
Δημοσιεύθηκε στις 25/04/11
About the Author
