Δε μου είναι εύκολο να περιγράψω το φαινόμενο Amorphis. Δεν ήταν ποτέ μέσα στο top 10 αγαπημένων συγκροτημάτων μου, αλλά σίγουρα είναι μέσα στην καρδιά μου και θεωρώ πλέον δεδομένο πως δεν πρόκειται εύκολα να με απογοητεύσουν!
Για την ακρίβεια δεν το έχουν καταφέρει ακόμα (ναι, ναι ακόμα και το “Far From the Sun” που όλοι βρίζετε, μου αρέσει!) και εφόσον δεν πτόησε την άρτια δημιουργικότητά τους η αλλαγή τραγουδιστή μερικά χρόνια πριν, τότε μάλλον τίποτα δε θα μπορέσει να τους καθαιρέσει από το θρόνο που εγώ, όπως και πολύς άλλος κόσμος, τους έχει βάλει. Το “TheBeginningofTimes” έχει όλα τα χαρακτηριστικά που αγαπάμε στους Amorphis, συν μια θέληση για εξέλιξη και ωρίμανσης (πόσο ακόμα;) η οποία αποδεικνύει το ότι το συγκρότημα δεν επαναπαύεται στις δάφνες του, και ας είναι πολλές. Αντί λοιπόν να κυκλοφορήσει άλλο ένα “Skyforger”, αποφασίζει να παρουσιάσει ένα πρόσωπο, όχι άγνωστο μεν για το σχήμα, μιας και αργόσυρτες συνθέσεις με επική prog διάθεση πάντα είχαν στους δίσκους τους, αλλά πιο “μεστό” με μια αίσθηση απίστευτης εσωτερικής ηρεμίας. Το συνολικό αποτέλεσμα παρουσιάζει ένα group που ξέρει τι θέλει από τη μουσική του και σε καμία περίπτωση δε θέλει να μείνει στάσιμο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνει σε οποιοδήποτε δευτερόλεπτο του δίσκου την ταυτότητα και τον προσωπικό του ήχο. Εγώ δε γνωρίζω πολλές μπάντες που μπορούν να φέρουν κάτι τέτοιο εις πέρας, ενώ παράλληλα αδυνατώ να πιστέψω πως θα υπάρξει ακροατής του “TheBeginningofTimes” που δε θα ταξιδέψει με το λυρισμό και τη γλυκιά μελαγχολία του. Το ξέρω, άνευ ουσίας η κριτική. Τίποτα το συγκεκριμένο δεν έχω πει για τα κομμάτια, ή για τις επιδόσεις των μελών. Παραγωγή, artwork, στίχοι κτλ δε τα σχολίασα επίσης. Δεν υπάρχει λόγος… Οι Amorphis παρουσιάζουν τον πιο ώριμο δίσκο της πολύχρονης καριέρας τους και δεν πρόκειται να αναλωθώ στο να ξεχωρίσω στιγμές και να σχολιάσω το πώς και το γιατί! Δεν περιγράφω άλλο…
About the Author
