Την προηγούμενη εβδομάδα, έθιξα το, δύσκολο από πολλές απόψεις, θέμα περί “πειρατείας”. Για να συνοψίσω σε μια πρόταση την άποψή που έχω, θεωρώ πως όταν αγαπάς κάτι, το στηρίζεις, και ένας από τους λογής τρόπους είναι η απόκτηση της δουλειάς του καλλιτέχνη που αρέσκεσαι να ακούς. Και για αυτό τάσσομαι κατά του downloading.
|
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. |
|
{youtube}dacZjjkUFx8|152|160|1{/youtube} Aerosmith:“Let The Music Do The Talking” |
Να ξεκαθαρίσω όμως πως δεν είμαι υπέρ, σε ότι αφορά ανθρώπους που ακολουθούν κάποιο είδος μουσικής. Δε μιλάω για αυτούς που ασχολούνται επιφανειακά. Και το σίγουρο είναι πως η πλειοψηφία των rock ακροατών, θεωρητικά πάντα, αντιλαμβάνεται μερικές φορές κάπως καλύτερα μερικές από τις πτυχές αυτής της τέχνης. Όταν λοιπόν θες να λες πως είσαι οπαδός και ακολουθείς ένα ιδίωμα, δε γίνεται να το σαμποτάρεις παράλληλα. Δε στέκει! Από την άλλη όμως, άπαξ και δε σε ενδιαφέρει να εντρυφήσεις στο όλο θέμα και ούτως ή άλλως δε θα αγόραζες cd (ή δίσκους), τότε οκ… Άλλωστε εξαρτάται και από τις συνθήκες! Δε μπορώ να κρατήσω κακία σε κάποιον που θα “κατεβάσει” το νέο δίσκο ενός έλληνα που τραγουδάει στα μπουζούκια, καθώς τα κομμάτια του θα έχουν ξεχαστεί σε έξι μήνες, το πολύ! Ε, και ας μη κρυβόμαστε, μια χαρά νυχτοκάματα βγάζουν πολλοί από δαύτους! Για αυτό και διαχωρίζω τη rock και τα άλλα είδη από την παρωχημένη και πρόσκαιρη μουσική. Άλλο να έχεις να κάνεις με μια δουλειά που θα ακούγεται για δεκαετίες, και άλλο με κάτι που έχει γραφτεί με σκοπό να πετάξει ο ακροατής λουλούδια, να πιεί ουίσκι και μετά από λίγο καιρό να μην ξέρει ούτε καν τον τίτλο του album…
Το ευχάριστο είναι πως έλαβα αρκετά mail που συμφωνούν μαζί μου και χαίρομαι που υπάρχει 
κόσμος που δείχνει έμπρακτα την αγάπη του για τη μουσική που του αρέσει. Φυσικά υπήρξαν πολλές αντιδράσεις από νεαρότερες ηλικίες που έχουν ως κοινό παρανομαστή το ότι θεωρούν αδιανόητο το να δώσουν 15 ή 20 ευρώ για κάτι που μπορούν να το έχουν τσάμπα! Είναι και αυτό μια άποψη, και ασχέτως εάν δε συμφωνώ, τη σέβομαι. Και για όσους παρανόησαν τα λεγόμενα της προηγούμενης rock-a parmezana, το να έχει κάποιος πολλά cd δε σημαίνει απαραίτητα κάτι. Μπορεί να προέρχεται από ευκατάστατη οικογένεια η οποία μπορεί να του παρέχει 20 δίσκους την εβδομάδα. Το σημαντικόείναι η διαδικασία. Η βόλτα στα δισκάδικα, το ψάξιμο στα ράφια για τις νέες κυκλοφορίες ή για τις προσφορές, η επιλογή που θα σε πάει στο ταμείο, η αδημονία του να φτάσεις σπίτι και να το ακούσεις, η αφαίρεση της ζελατίνας, η μυρωδιά που αναβλύζει από το booklet καθώς το περιεργάζεσαι για πρώτη φορά, η τοποθέτηση του cd/ δίσκου στην ανάλογη συσκευή και τέλος το αίσθημα της πρώτης ακρόασης, είναι καταστάσεις ανεκτίμητες που ότι και να γίνει, δε μπορούν να αντικατασταθούν από ένα απλό κλικ!
Σημαντικό έναυσμα για αυτά που γράφω αποτελούν οι κουβέντες που έχω κάνει κατά καιρούς με διάφορα συγκροτήματα (εγχώρια και μη), που σε μεγάλο βαθμό, δείχνουν να επηρεάζονται σημαντικά από την όλη κατάσταση. Οι περισσότεροι μουσικοί πλέον, σπάνια βγάζουν τα προς το ζην και αναγκάζονται να έχουν και δεύτερη δουλειά, σε αντίθεση με δέκα χρόνια πριν που δε χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Και δε μιλάω για νεοσύστατα συγκροτήματα. Αναφέρομαι σε group που, θεωρητικά πάντα, έχουν ένα σταθερό κοινό και αξιομνημόνευτη ιστορία, όπως οι Monster Magnet, Spiritual Beggars, The Haunted κτλ. Τέλος πάντων, πάμπολλα πολύ γνωστά σχήματα έχουν βρεθεί σε οικονομικό τέλμα. Δε φταίει μονάχα το ότι δεν αγοράζει ο κόσμος το cd και το “κατεβάζει”. Αλλά μέσα σε όλα, αποτελεί και αυτό ένα ποσοστό του προβλήματος.
Μια μικρή παράμετρος, που παίζει καμιά φορά σημαντικό ρόλο, είναι τα διάφορα reviews που διαβάζουμε. Όταν κάποιος πέσει πάνω σε μια διθυραμβική κριτική και πάει να αγοράσει το album και τελικά του βγαίνει μάπα, ξενερώνει. Όταν το ίδιο ακριβώς το πάθει αρκετές φορές, τότε ξεκινάει το downloading, προκειμένου να τσεκάρει και ο ίδιος το εμπόρευμα, προτού ξοδέψει χρήματα. Όταν τελικά γλυκαθεί από την όλη διαδικασία, εύλογα θα σκεφτεί πως δε χρειάζεται να χαλάει λεφτά για την αγορά δίσκων και συνεχίζει το κατέβασμα. Ακούγεται αστείο σε πρώτη φάση, αλλά σκεφτείτε πόσες φορές έχετε μετανιώσει για μια αγορά σας και κατά πόσο τέτοιου είδους καταστάσεις σας έχουν κάνει πιο επιφυλακτικούς, με αποτέλεσμα να βλέπετε το downloading σαν “εργαλείο”. Προσωπικά, την έχω πατήσει πολλάκις και αυτό διότι δεν ήξερα τότε πως οι εταιρείες έμμεσα σπρώχνουν διάφορες κυκλοφορίες, πείθοντας τους διάφορους “ειδήμονες”, δια της χρηματικής οδού, πως το τάδε album άνετα ανακηρύσσεται “δισκάρα”. Έχουν αλλάξει βέβαια κάπως οι εποχές, μιας και οι δισκογραφικές δεν έχουν τα φράγκα για να ελέγχουν εξίσου τα πράγματα, αλλά και πάλι, ποτέ δεν ξέρεις…
Δημοσιεύθηκε στις 20/06/11
ΥΓ Η τελευταία παράγραφος είναι εξαιρετικά αφιερωμένη σε όλους αυτούς που γκρινιάζουν μεν για το παράνομο “κατέβασμα”, αλλά δε σκέφτηκαν ποτέ πως με το να προωθούν μονάχα ότι τους υπαγορεύεται, θάβοντας ενίοτε πράγματα, πάλι κατόπιν εντολής, έβαλαν ένα μικρό λιθαράκι στο να χάσει ο κόσμος την εμπιστοσύνη του σε μπάντες, κάνοντας την αγορά πιο δύσκολη. Just think about it…
About the Author
