Τις προάλλες τσέκαρα (σαν παιδί και εγώ) το νέο video clip των Outloud (project του Bob Κατσιώνη για όποιον δε γνωρίζει) και αυτό που μου έκανε κυρίως εντύπωση είναι τα ποικίλα σχόλια που συγκέντρωσε στο youtube. Κοινός παρανομαστής των περισσοτέρων ήταν η ομοιότητα της σύνθεσης με άλλες, ενώ υπήρχε φυσικά και ο αντίλογος που έκραζε τους πρώτους, λέγοντας πως είναι στη φύση του έλληνα να θάβει τα καλά εγχώρια συγκροτήματα… Είναι όμως;
|
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. |
|
{youtube}1cQh1ccqu8M|152|160|1{/youtube} Nickelback:“How You Remind Me” |
Καταρχάς, να μιλήσουμε για το προφανές: sorry Bob, το ξέρω πως δε σου αρέσουν τέτοιου είδους “κριτικές”, αλλά η αλήθεια είναι πως το “Waiting for Your Love” θυμίζει έντονα άλλα τραγούδια (δε θα μπω στον κόπο να ονοματίσω ποια, καθώς δεν υπάρχει λόγος). Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει κάποιος να το ακούσει; Επ’ ουδενί! Προσωπικά το βρήκα ιδιαίτερα ευχάριστο και ότι πρέπει για καλοκαίρι!
Εν συνεχεία, δεν πιστεύω πως ο κλασσικός ο μεταλάς, ή ο ροκάς, λειτουργεί ενάντια στην εγχώρια σκηνή. Ίσως το κάνει έμμεσα όταν δεν αγοράζει κάποιο cd ελληνικής μπάντας, ή δε δίνει λεφτά για να παρακολουθήσει κάποιο τοπικό live, αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι υπέρμαχός της. Δεν περιμένει απαραίτητα με το τουφέκι στη γωνία για να κράξει κάποιο σχήμα, εκτός και εάν είναι προσωπικό το ζήτημα… Άλλωστε, οι έλληνες οπαδοί έχουν τέτοια δίψα να καταξιωθούν μουσικά σαν έθνος, που τις ελάχιστες μπάντες που έχουν κάνει πραγματική καριέρα στο εξωτερικό τις προσκυνούν, είτε είναι fan τους είτε όχι!
Εδώ βέβαια, να βάλουμε και τον παράγοντα “για ελληνικό συγκρότημα, καλοί είναι”… Κλασσική ατάκα, που δεν αποκλείεται να την έχω χρησιμοποιήσει και εγώ (καλός μαλάκας είμαι), η οποία στοιχειώνει κριτικές και αποτελεί φόβητρο για τον αγοραστή. Διότι, κύριοι, άπαξ και διαβάσει ο άλλος την παραπάνω φράση, στην ουσία καταλαβαίνει πως το τάδε σχήμα είναι μεν καλό, αλλά για τα χαμηλά δεδομένα της εγχώριας σκηνής, τα οποία καλώς ή κακώς μόνοι μας έχουμε θέσει.
Το προσπερνάω αυτό όμως και πάω στο μεγαλύτερο λάθος: τη θεοποίηση group που τελικά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ωραιότατη φούσκα! Και το πρόβλημα ξεκινάει πάλι από διάφορες “έμπειρες” κριτικές… Όταν κάποιοι “σπρώχνουν” σα να μην υπάρχει αύριο μετριότητες μόνο και μόνο για να μην παρεξηγηθούν, ή επειδή διατηρούν φιλικές σχέσεις με κάποιους, είναι λογικό το να ξενερώνει ο μέσος οπαδός που θέλει μεν να στηρίξει την εγχώρια σκηνή, αλλά τις περισσότερες φορές του επιβάλλονται ακούσματα! Υπάρχουν λογής παραδείγματα (μην αγχώνεστε, δε θα αναφέρω ονόματα… δεν αντέχω τη γκρίνια) όπου συμπαθητικά σχήματα, λάμβαναν διθυραμβικά σχόλια από συγκεκριμένες πλευρές με αποτέλεσμα ο κόσμος να νομίζει πως είναι το “next big thing”… Ευτυχώς ο χρόνος έδειξε πως όλα αυτά ήταν παπαριές και τίποτα παραπάνω. Γιατί πολύ απλά, το σημαντικό στη μουσική είναι η διάρκεια, πέρα από την ποιότητα (κάτι σαν το sex δηλαδή…)!
Μήπως λοιπόν όλο αυτό το “κράξιμο” είναι απόρροια των παραπάνω; Μήπως μια μερίδα οπαδών βαρέθηκε να υπακούει τυφλά και πλέον να αγανακτεί όπου βρει και όπου μπορείυπαγορεύεται και αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο σε ότι δεν τους αρέσει; Προσωπικά δεν ξεχνάω το τι είχαν σύρει στους Stratovarius περί κλεμμένων riff, ενώ για το “Road to Hell” του Bruce Dickinson δε βγήκε τσιμουδιά (εάν αναρωτιέσαι που βρίσκεται το λάθος στο εν λόγω τραγούδι, μάλλον ακούς λάθος μουσική…) και δεν αναφέρθηκε καν από τους “έγκριτους” συντάκτες της τότε εποχής. Μήπως λοιπόν έχει σημασία το πόσο μεγάλο όνομα είναι κάποιος, ή καλύτερα, το πόσο ευνοείται κάποιος;
Στον αντίποδα, ας μην ξεχνάμε το ότι είναι δύσκολο πλέον να βρεθούν νέες και πρωτότυπες ιδέες! Καμιά φορά, είναι σημαντικό να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το πότε κάποιος “κλέβει” ένα riff, με το πότε “επηρεάζεται” κτλ κτλ… Εδώ ο Φοίβος έχει ξεσηκώσει τόσα κομμάτια από το εξωτερικό και τη βγάζει καθαρή, οι Outloud (και οι κάθε Outloud) που έβγαλαν ένα “κάπου το έχω ξανακούσει” τραγούδι θα την πληρώσουν;
Το να “δανείζεσαι” στοιχεία από τη μουσική που αγαπάς δεν είναι κακό… είναι λογικό! Το να αντιγράφεις κάτι και να του αλλάζεις απλώς κλίμακα ή τόνο, και να το παρουσιάζεις ως δικό σου, πάλι δεν είναι κακό, αλλά είναι σίγουρα αστείο. Το “Waiting for Your Love” (μιας και αποτέλεσε το έναυσμα για το άρθρο αυτής της εβδομάδας) ανήκει στην πρώτη κατηγορία και είμαι σίγουρος πως ο Κατσιώνης το γνωρίζει και δεν πρόκειται να κάτσει να απολογηθεί σε κανέναν. Αφήστε που η μουσική των Outloud είναι για καλοπέραση και όχι για φιλοσοφικό προβληματισμό, οπότε η όλη μουρμούρα για το τι θυμίζει (που και αυτό που θυμίζει, εδώ που τα λέμε, πάλι από αλλού είναι επηρεασμένο) μάλλον δεν έχει ιδιαίτερο νόημα…
Δημοσιεύθηκε στις 04/07/11
ΥΓ οι απανταχού υπέρμαχοι του Dickinson ας μη σχολιάσουν… I love Bruce too, αλλά να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους!
ΥΓ2 επειδή έχω αναφερθεί ξανά παλαιότερα στον Κατσιώνη και μερικοί σκιζόσασταν να με κατατάξετε στους φίλους του κτλ κτλ, να υπενθυμίσω πως με τον άνθρωπο δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε καλημέρα, ούτε δηλώνω μεγάλος fan του…
ΥΓ3 φυσικά και δεν έβαλα ως τίτλο, και κατ’ επέκταση ως link, το τραγούδι των Outloud… κουβέντα κάνουμε εδώ και όχι διαφήμιση…
About the Author
