Καθυστερημένη χρονικά παρουσίαση, αλλά τι να κάνουμε που εδώ στο Ελλάντα η διανομή καμιά φορά χωλαίνει, ενώ κάποιες εταιρείες θεωρούν πως μπάντες σαν τους Guano Apes δεν έχουν πλέον αγοραστικό κοινό εδώ πέρα (καλά, σε αυτό ίσως να μην έχουν και τόσο άδικο).
Anyway, η είδηση πως το σχήμα έκανε reunion και ότι θα έβγαζε δίσκο, με είχε κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο, μιας και είμαι fan του από την πρώτη κιόλας κυκλοφορία το 1997. Άλλωστε, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μια τέτοια μπάντα με πολυάριθμους οπαδούς ανά τον κόσμο διέλυσε τόσο γρήγορα. Οκτώ χρόνια λοιπόν από το τελευταίο τους album και έξι από τη διάλυσή τους, οι GuanoApes επανέρχονται με το σχετικά αδύναμο “BelAir”. Δεν είναι ότι περίμενα καμία heavy ελεγεία ή κάποια ριζοσπαστική πρόταση, αλλά όταν μια παραγωγή δίνει μικρή σημασία στην κιθάρα και όλος ο δίσκος έχει μια electro διάθεση, τότε σίγουρα δε μιλάμε για το σχήμα που αγαπήσαμε. Που είναι το τσαγανό βρε παιδία; Βέβαια, από ένα πιο ψύχραιμο πρίσμα, που δε συνάδει με αυτό του οπαδού, βρίσκω αρκετά στοιχεία που μου αρέσουν και εάν το cd δεν έφερε το λογότυπο της μπάντας, τότε θα τα έβλεπα όλα πιο ευχάριστα. Και βγάζοντας για λίγο τις παρωπίδες που ήλπιζαν σε ένα νέο “Don’t Give me Names”, τολμώ να πω πως το “BelAir” είναι αρκετά ώριμο, με σαφή προσανατολισμό και σίγουρα όχι κάτι το πρόχειρο. Από την άλλη, ήθελα κάτι με περισσότερη πυγμή, εξ ου και ο αρχικός χαρακτηρισμός “αδύναμο”. Η Sandra πάντως παραμένει φωνάρα, ότι και εάν τραγουδήσει και κάποιες συνθέσεις από ότι γνωρίζω έχουν βρει ήδη το δρόμο τους στο rock top 20 της Γερμανίας. Ο νέος δίσκος λοιπόν των GuanoApes είναι ότι πιο alternative έχουν παρουσιάσει και μένει να δούμε εάν αποτελεί μια παρένθεση ή τη νέα μουσική κατεύθυνση της μπάντας.
About the Author
