Διαβάζοντας σχόλια και κριτικές για το Ark Festival, δράττομαι της ευκαιρίας να βγάλω από μέσα μου το πόσο μισώ τους Μπαλαφομουζουράκηδες και τη δήθεν “rock” αισθητική τους. Από όποια πλευρά και εάν το πάρω συφιλιάζομαι και αναλογιζόμενος πως αυτοί οι τύποι είναι οι “εναλλακτικοί” του σήμερα, κουτουλάω την κεφάλα μου μήπως ξυπνήσω και όλα αυτά είναι απλά ένας εφιάλτης.
|
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. |
|
{youtube}82kESUXV4jI|152|160|1{/youtube} Pink Floyd:“Sheep” |
Για τυπικούς λόγους, να ξεκαθαρίσω πως όλα τα είδη μουσικής φέρουν αστειότητες σε ότι αφορά το στυλ. Ποτέ μου δε συμπάθησα τα βρακάκια των Manowar και γενικά τη “μεταλλική” αμφίεση. Και φυσικά, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να φοράς ένα παντελόνι δέκα νούμερα μεγαλύτερο, για να είσαι hip hoper… Ε, με την ίδια λογική αυτό το “είμαι αλάνι, χίπης και καμιά φορά πάω και σε festival αριστεριστών” στυλάκι μου φέρνει αναγούλα! Αυτό το “επιμελώς ατημέλητο” μου τη δίνει στα νεύρα! Λες και δεν ξέρουμε πως φτιάχνεσαι μία ώρα στον καθρέφτη για να φαίνεσαι πιο “cool”!
Και άντε, πες πως δε με ενδιαφέρει τι φοράει ο άλλος… Μουσικά τι; Οι περισσότεροι από δαύτους έχουν κατακλέψει καλλιτέχνες του εξωτερικού, ενώ οι όντως προσωπικές τους συνθέσεις απλά αντιγράφουν ήδη δοκιμασμένες μουσικές φόρμες προκειμένου να πουλήσουν. Τι; Νομίζατε πως όλοι αυτοί είναι ιδεολόγοιπίστες και να φοράνε λαμέ πουκάμισα, βρίσκουν “μουσικές σκηνές” και ντύνονται από το στυλίστα της ΚΝΕ.
Είναι πολύ εύκολη η συνταγή που ακολουθούν: έντεχνο (στα χνάρια των Πυξ Λαξ) με λίγες δώσεις reggae, μια κουταλιά ethnic, ένα- δύο παραπάνω κρουστά και στίχους που ούτε οι ίδιοι δεν τους καταλαβαίνουν! Όλα μια χαρά λοιπόν, γιατί πλέον το πιτσιρίκι μπορεί μέσω αυτής της νέας “καλλιτεχνικής” φουρνιάς να ακούσει έναν αχταρμά, νιώθοντας παράλληλα και αλάνι! Επίσης, καθημερινά όλο και κάποια εκπομπή στην tv θα έχει κάποιον εκπρόσωπο αυτής της νέας ηχητικής τάξης. Βομβαρδισμός από 
παντού! Και το χειρότερο είναι να βλέπεις μερικά ατομάκια να μιλάνε συνεχώς λες και είναι μαστουρωμένοι, είτε έχουν πάρει ναρκωτικά είτε όχι… Μάλλον μόδα είναι και αυτό!
Να τους πάρουμε όμως και τους τέσσερις “βασικούς” έναν έναν; Καταρχάς ο Μουζουράκης… Εάν δεν ήταν γκομενάκι, σίγουρα δε θα είχε τέτοια απήχηση. Η μεγαλύτερή του επιτυχία μέχρι στιγμής είναι μια διασκευή και η πλειοψηφία δε γνωρίζει πάνω από τρεις τίτλους κομματιών του, οπότε πάμε παρακάτω. Σαν ηθοποιός νομίζω πως είχε περισσότερη πλάκα από ότι σα μουσικός… Όπως και να έχει, αυτή η δήθεν τρέλα που πουλάει, αγοράζεται με το κιλό από τα γυμνασιόπαιδα, οπότε το κακό έχει γίνει.
Μπαλάφας: όχι φίλε μου, δεν είναι “μαγκιά” να πηγαίνεις στο Fame Story, να το κερδίζεις και μετά να το παίζεις “εναλλακτικός”. Το ότι άφησες μούσι για να ταιριάξεις πιο πολύ στο χίπικο στυλ, πάλι δεν αλλάζει το ότι τελικά απευθύνεσαι ακριβώς στο ίδιο τηλεοπτικό κοινό το οποίο κάποτε σε ψήφισε! Μην ξεγελιέσαι! Οι μαστουρωμένοι στίχοι δεν είναι σε καμία περίπτωση “κουλτούρα” και σιγουρότατα δεν είναι επαναστατικοί!
Maraveyas: ο πιο άκακος από την όλη συνομοταξία. Σίγουρα σκαμπάζει περισσότερη μουσική από τους άλλους, αλλά μπορεί να χαρακτηρισθεί ως πρωτεργάτης όλου αυτού του κινήματος και αυτό είναι από κάθε άποψη ασυγχώρητο!
Locomondo: οκ, αυτοί υπάρχουν χρόνια, αλλά πλέον έχουν γίνει εξίσου απαίσιοι! Ναι, μωρή, άκουγες reggae και από πριν και ξαφνικά ανακάλυψες το κίτρινο, το πράσινο και το κόκκινο! Σε ποιόν τα πουλάς αυτά; Η μήπως νομίζεις πως επειδή γνώρισες τους Locomondo είσαι “in”“Πίνω μπάφους και παίζω Pro”… Αχ και όταν το βροντοφωνάζεις να δεις πόσο “μάγκας” γίνεσαι! Σου παίρνει η μαμάκα και ο μπαμπάκας ένα playstation, φέρνει και ένας φίλος κανένα “τσιγάρο” και (δικέ μου) τα “σπας”! Επανάσταση σου λέω!
Βέβαια, πάντα αυτό γινόταν στην Ελλάδα… Γεννιέται ένα “νέο” είδος και ξαφνικά όλοι γίνονται υπέρμαχοι αυτής της νέας μουσικής κουλτούρας. Για κάποιο περίεργο λόγο οι (νεο) “έντεχνοι” θεωρούν πως άπαξ και δεν προσκυνάς το “λυρισμό” και τη γλαφυρότητα του εκάστοτε τραγουδοποιού (sic) είσαι απλά άτεχνος και εν ολίγοις δεν είσαι ικανός να καταλάβεις το βάθος του νοήματος των στίχων. Αναρωτιέμαι όμως τελικά, ποιος είναι περισσότερο “βλάξ”… Εκείνος που ακολουθεί ότι του προστάζει η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ή αυτός που αποστασιοποιείται από το οτιδήποτε παροδικό και επιλέγει μόνος του τις μουσικές που τον εκφράζουν;
Δημοσιεύθηκε στις 26/09/11
ΥΓ όπως είδατε, ήμουν καλό παιδί και δε μίλησα καθόλου περί “προβάτων”… ουπς!
About the Author
