Η αλήθεια είναι πως άπαξ και πήγαινα γυμνάσιο, δε θα είχα τίποτα κακό να προσάψω στο “Green Lantern”… Αν ήμουν δε, προνήπιο θα χαζοχαιρόμουν με τα πράσινα φωτάκια και τα ενίοτε περίεργα πλασματάκια… Κανείς όμως δε με είχε προειδοποιήσει, οπότε έκατσα ολόκληρος γάιδαρος να δω αυτήν την ταινία!
|
|
Σα χαρακτήρα τον ήξερα τον Green Lantern από τα comic, αλλά για να είμαι ειλικρινής τον θεωρούσα πάντα κομπάρσο και παρόλο που η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη κόστισε αρκετά, κάτι μου λέει πως θα εξακολουθήσει να βρίσκεται σε αυτήν τη θέση. Βέβαια, έχουν καταστρέψει τόσους και τόσους ήρωες πια, οπότε μικρό το κακό σε ότι αφορά αυτόν τον πράσινο μπάμπουρα…
Σε ότι αφορά την ταινία καθαυτή, τι να πρωτοπώ! Καταρχάς, το γεγονός πως κανένας σχεδόν δεν εκπλήσσεται από τις υπερδυνάμεις του πρωταγωνιστή αγγίζει τα όρια της παράνοιας! Και όχι τίποτα άλλο, αλλά σχεδόν με όποιον μιλούσε ο τύπος, του έλεγε και για το “μυστικό” του! Από εκεί και πέρα, χαζές σκηνές δράσεις, παιδική προσέγγιση σε ότι αφορά τους χαρακτήρες και πολλά ανούσια εφέ. Α, και ο “κακός” κλασσικά καρικατούρα…
Άμα είσαι κοριτσάκι, ο μόνος λόγος για να δεις το “Green Lantern” είναι οι κοιλιακοί του Ryan Reynolds (Blade Trinity, Van Wilder, Buried etc), ενώ αν είσαι αγοράκι μπορείς να χαζέψεις την Blake Lively (Gossip Girl, The Town etc) όπως και τα διάφορα εφεδάκια και τις “μάχες”.
Τι; Δεν ανέφερα κάτι για το σενάριο; Εξωγήινοι, δαχτυλιδάκια, πράσινα και κίτρινα φωτάκια, το καλό, το κακό, εφέ, διαγαλαξιακές συγκρούσεις, pop corn… Αυτά!
About the Author
