Σαν πολύ μόδα δεν έχουν γίνει οι shredders; Αλήθεια χρειάζονται τόσα instrumental album κάθε χρόνο; Πόσα solo να ακούσεις τέλος πάντων, βρε αδερφέ; Ο Guido Campiglio είναι ένας από δαύτους και το γεγονός πως στο myspace του αναφέρεται ως χαρακτηρισμός το “exotic shredder”, με κάνει να μη θέλω να βάλω καν το δισκάκι να παίξει.
Τι “exotic” μωρέ; Τι το “εξωτικό” δηλαδή έχουν τα electro beat που έχεις βάλει στα κομμάτια αντί για drums; Ο κατά τ’ άλλα συμπαθής ιταλός, έχει καλές ιδέες, αλλά άμα κάθε κιθαρίστας καθόταν και κυκλοφορούσε solo δουλειές μόνο και μόνο επειδή έχει στο τσεπάκι μερικά καλά riff, τότε θα είχαμε πήξει στον ινστρουμενταλισμό (sic). Και άντε πες ο Guido είναι από τους καλούς βιρτουόζους… Πως μπορώ να παραβλέψω τη μέτρια παραγωγή και την εμμονή του στο να σολάρει ασκόπως και αδιακρίτως; Εν έτει 2011, άπαξ και θέλεις να ηχογραφήσεις ένα τέτοιου είδους album, πέρα από μια βασική έμπνευση, χρειάζεται και μαεστρία στο να μπορέσεις να κρατήσεις τον ακροατή. Αυτό συναντάται μονάχα στα τραγούδια που έχουν και διάφορες ethnic επιρροές (“Butterfly Suite Op. No.1”, “Dhalism”, “Drakkar”), αλλά δε σώνουν την παρτίδα. Το “Rumble in the Jungle” δεν είναι το ότι είναι “κακό”… είναι “φτωχό”! Δε σε γεμίζει μουσικά και πάνω από όλα δε σε πείθει πως αυτή είναι μια επαγγελματική δουλειά που έχει αξιώσεις! Πρέπει μερικοί πλέον να πάρουν περισσότερο στα σοβαρά το “βγάζω instrumental δίσκους”. Άντε μην πάρω την (εξωτική μου) παντόφλα…
About the Author
