Ποια είναι τα στοιχεία που καθιστούν ένα θρίλερ καλό; Η ωραία ατμόσφαιρα, το καλό σενάριο, οι γήινοι χαρακτήρες και φυσικά η κατάλληλη σκηνοθεσία. Ποια είναι όμως αυτά που προδιαθέτουν ένα κακό θρίλερ; Χιλιοειπωμένες ιστορίες, ένα παλιό σπίτι και ένα κωλόπαιδο που δε μπορεί να υπερνικήσει την περιέργειά του.
|
|
Ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά μετράει και η μεταφορά της τηλεταινίας του 1973 με τίτλο “Don’t Be Afraid of the Dark” από τον κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο Guillermo del Toro (The Orphanage, Julia’s Eyes, Hellboy, Mimic etc).
Έχουμε και λέμε: ένα αντιπαθητικό κοριτσάκι με ψυχολογικά, ελέω διαζυγίου των γονιών της, αναγκάζεται να μείνει με τον πατέρα της (Guy Pearce) και τη νέα του γκόμενα (Katie Holmes) σε μια έπαυλη όπου πριν χρόνια είχαν πεθάνει διάφοροι εκεί μέσα. Από την πρώτη κιόλας μέρα το οκτάχρονο διαόλι ακούει κάτι φωνές οι οποίες είναι ηλίου φαεινότερο πως δε θέλουν κάτι καλό από εκείνη, αλλά αυτή ανταποκρίνεται πάραυτα.
Ε, η συνέχεια είναι γνωστή λίγο πολύ και δε θα μπω στον κόπο να σας πω τι γίνεται. Αυτό όμως που έχω βαρεθεί στον απόλυτο βαθμό είναι η έλλειψη νοημοσύνης σε ότι αφορά τις ενέργειες των πρωταγωνιστών! Ρε παιδί μου, σε τέτοιου είδους ταινίες η λύση είναι τόσο προφανής που δε χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη! ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ! Τόσο απλά!
Spoiler alert (εγώ προειδοποίησα)! Άπαξ και συγκαταλέγεστε στους άτυχους που είδαν την ταινία, μη μου πείτε πως τα καλικατζαράκια δεν είναι ο συνδυασμός Critters που έχουν κάνει δίαιτα μαζί με το Gollum! Και εδώ που τα λέμε, πόσο πιο σαχλή μπορεί να γίνει μια ιστορία για την tooth fairy;
Άντε να δω και σε remake το Rumpelstiltskin και ας πεθάνω!
About the Author
