Είναι αλήθεια πως από τη στιγμή που έχεις εκπληρώσει τους στόχους σου σαν καλλιτέχνης, είτε αυτοί είναι συνθετικοί (βλέπε “Master of Puppets”), είτε με γνώμονα την ευρύτερη αναγνώριση (βλέπε “Metallica”), είτε καθαρά εμπορικοί (βλέπε “Load”), τότε φτάνεις σε ένα σημείο που μπορείς να κυκλοφορείς οτιδήποτε και να μη σε νοιάζει το τι θα πει το κοινό σου, μιας και σε τελική ανάλυση, πάλι sold out θα είναι οι συναυλίες σου.
Και για να είμαι ειλικρινής είμαι υπέρ στο να πειραματίζεται ο εκάστοτε καλλιτέχνης και να μην προσπαθεί απαραίτητα να ικανοποιήσει τις δυστροπίες των οπαδών του. Αλίμονο εάν υπαγόρευαν οι fan το τι θα κάνει το εκάστοτε μεγάλο συγκρότημα στην καριέρα του. Αν αυτό ήταν το σωστό, τότε ας αναλάμβαναν οι οπαδοί τη σύνθεση/ ηχογράφηση νέων κομματιών για να τελειώναμε μια ώρα αρχύτερα.
Το project Lou Reed & Metallica ήταν βέβαιο εξ αρχής πως δε θα άρεσε στους μεταλάδες, όπως δε θα το έβρισκαν ενδιαφέρον και γενικά όσοι ακούνε rock. Τι γιατί; Διότι οι μεν δε θέλουν άλλο “κάρβουνο” από τους Metallica και οι δε, υπάρχει λόγος που δεν ασχολούνται γενικά με τη metal σκηνή. Το να φέρνεις κοντά δύο τόσο διαφορετικούς κόσμους είναι σχεδόν αυτοκτονία, αλλά άπαξ και φέρεις τόσο μεγάλα ονόματα, τότε συγχωρείσαι από πολλούς, διότι καλώς ή κακώς υπάρχει κόσμος που δε δέχεται να υποτιμάται ο αγαπημένος του καλλιτέχνης. Όχι, δε χρειάζεται ούτε ο Lou Reed, ούτε οι Metallica να αποδείξουν κάτι στον οποιονδήποτε τυχάρπαστο ακροατή και εν δυνάμει αγοραστή… Η (μουσική) ιστορία τους, αφήνει τέτοιου είδους περιθώρια και εύλογο είναι σε ένα τέτοιο album να υπάρχουν πάμπολλες διάσπαρτες καλές ιδέες. Το πρόβλημα όμως με το “Lulu” είναι το ότι δεν πάει παραπέρα. Δεν είναι θέμα του πόσο ανοιχτόμυαλος είσαι. Θεωρώ τον εαυτό μου μη- παρωπιδικό, παρόλα αυτά μπορώ να καταλάβω πως το συγκεκριμένο project αποτελεί την υλοποίηση μιας, φαινομενικά καλής, ιδέας και τίποτα παραπάνω.
Εν ολίγοις, βαρέθηκα! Δε μου φταίνε οι απαγγελίες του Reed (άλλωστε δεν είναι κάτι ξένο για όσους έχουν ασχοληθεί μαζί του), ούτε οι “wanna be 80s again, but I don’t remember how” ιδέες των Metallica… Φταίνε και οι δύο πλευρές εξίσου! Και για να γίνω πιο σαφής: άπαξ και το “Lulu” κυκλοφορούσε από οποιοδήποτε άλλο σχήμα στο γαλαξία, το οποίο δεν ήταν “όνομα”, τότε τα μόνα zine που θα του έδιναν σημασία θα ήταν κάποια που αποθεώνουν οτιδήποτε το εναλλακτικό και περίεργο, ασχέτως ποιότητας. Κανείς όμως δε θα μάθαινε την ύπαρξή του. Και προσωπικά δεν υπάρχει περίπτωση να χαριστώ στην καύλα του καθενός, άσχετα εάν τη σέβομαι. Διότι η hard rock χροιά των “Load”/ “Reload” δε με χάλασε (καθώς όπως και να το κάνουμε, συμπεριλαμβάνουν τραγουδάρες), τα τερτίπια του “St Anger” δε με απομάκρυναν (μιας και βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα σημεία), ενώ το δήθεν “back to the roots” “Death Magnetic” το αγκάλιασα (παρόλο που είναι από κάθε άποψη κουραστικό). Υπάρχουν όμως και κάποια όρια και τα δικά μου φτάνουν στο “Lulu”. Δεν κολλάει ρε παιδί μου ο Lou Reed με το heavy metal, όπως και να το κάνουμε! Είναι λες και είναι καθαρά guest και μπήκε εμβόλιμα στο δίσκο. Σαν οι συνθέσεις να γράφτηκαν προτού αποφασιστεί το όλο θέμα…
Από όποια πλευρά και να το κοιτάξω, δε μπορώ να βρω λόγους για να ξοδευτεί κάποιος για να αγοράσει το album. Ναι, έχει μια σχετική ποιότητα (αυτό έλειπε), μια avant garde ανωτερότητα, διάφορες καλές ιδέες και μια εξαιρετική παραγωγή. Από εκεί και πέρα, είναι βαρετό και δε δέχομαι σε καμία περίπτωση την καραμέλα ότι δεν απευθύνεται σε metalheads, γιατί δε μπορούν να το καταλάβουν. Εγώ δεν κραδαίνω κανένα σπαθί και δε γουστάρω τα “true”… Δε νομίζω λοιπόν πως είναι θέμα “κολλήματος”. Μήπως μερικοί απλώς επηρεάζονται από τα ονόματα που φέρει το album και φοβούνται να παραδεχτούν την αλήθεια, ή πιέζονται για να τους αρέσει κάτι για τον ίδιο λόγο; Λέω εγώ τώρα…
About the Author
