Όσο και να μη θέλεις να το παραδεχτείς, υπάρχουν αρκετά καλοί λόγοι για να θάψει κάποιος το νέο πόνημα των Megadeth… Καταρχάς, το “Th1rt3en”, σε μια μικρότερη version του, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια κυκλοφορία τύπου “Hidden Treasures”.
Μια συλλογή δηλαδή με διάφορα ακυκλοφόρητα και b sides! Εντάξει, θα πείτε μερικοί, δεν είναι πως τα περισσότερα κομμάτια προέρχονται από άλλες εποχές και θα έχετε δίκιο. Αλλά από ένα νέο δίσκο δεν περιμένεις μια σύνθεση γνωστή από πέρυσι (“Sudden Death”), άλλη μια που είναι διαθέσιμη εδώ και μήνες (“Public Enemy No.1”) συν τέσσερις ακόμα παρμένες από παλαιότερα sessions του Mustaine (“New World Order”, “Black Swan”, “Millennium of the Blind”, “Deadly Nightshade”), για να θεωρήσεις πως αξίζει να πας στο ταμείο με αυτό ανά χείρας! Πέντε λοιπόν τραγούδια από το album ανήκουν στην κατηγορία “ξεπέτα”, ενώ το “Public Enemy No.1” αποτελεί μια από τις ελάχιστες καλές στιγμές του δίσκου, παρότι όταν το πρωτοάκουσα δε μου γέμιζε το μάτι. Ο μονόφθαλμος που λένε…
Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα κομμάτια που περιέχονται στη δέκατη τρίτη δουλειά των Megadeth, χαρακτηρίζονται από τη μετριότητά τους. Και δεν είναι ότι σώνει και καλά συγκρίνω το “Th1rt3en” με το ένδοξο παρελθόν τους. Θεωρώ δεδομένο πως δεν πρόκειται να ξανακούσω άλλο “Rust In Peace”, “Countdown to Extinction” και “Youthanasia”. Αλλά, ρε συ Dave, μη μας δουλεύεις κιόλας! Πως δηλαδή από εκεί που φτάνεις στο σημείο να κυκλοφορείς αξιοπρεπείς δίσκους σαν το “Endgame”, στη συνέχεια μας σερβίρεις κάτι τόσο ρηχό, από πλευράς ιδεών; Ειλικρινά περιμένεις να αδημονεί κάποιος στις συναυλίες των Megadeth για να ακούσει πως και πως τα “Whose Life”, “Guns. Drugs & Money”, “Never Dead” και “Wrecker”
Βέβαια, για να λέμε όλη την αλήθεια, ο Mustaine πάντα έγραφε fillers και τα έβαζε στα album του. Από το “Cryptic Writings” ιδιαίτερα και μετά πήξαμε στις προχειρότητες (βλέπε μεταξύ άλλων “Use the Man”, “Have Cool, Will Travel”, “The Doctor Is Calling”, “Wanderlust”, “Losing My Senses”, “When” (εμετός), “Of Mice and Men”, “My Kingdom”, “Play for Blood”, “You’re Dead”)! Οπότε φανταστείτε πως τα περισσότερα τραγούδια του “Th1rt3en” ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία και δεν πρόκειται να σας απασχολήσουν ποτέ ιδιαίτερα. Εάν δε, το δούμε πιο ψύχραιμα το θέμα, βάζοντας στο παιχνίδι και τα προαναφερθέντα “Sudden Death”, “New World Order”, “Black Swan”, “Millennium of the Blind” και “Deadly Nightshade”, παρόλο που δεν αποτελούν στην ουσία κάτι καινούριο, κάποιος μπορεί να μιλήσει θετικά για το δίσκο. Αν μάλιστα βάλεις δίπλα στα “παλιά”, τα συμπαθητικά “Public Enemy No. 1”, “We the People”, “Fast Lane” και “13”, τότε έχεις να κάνεις με μια (σχετικά) καλή κυκλοφορία που εν τέλει αποφεύγει τον όλεθρο. Αλλά πόσο καλά αισθάνεσαι όταν ανάγεις σε top στιγμές κομμάτια που ο ίδιος ο Mustaine κάποτε θεωρούσε άξια μονάχα για b sides ή bonus tracks; Για να συμμαζέψω και εγώ λοιπόν τη σκέψη μου, αρνούμαι να κρίνω το “Th1rt3en” θετικά, μιας και η πικρή αλήθεια είναι πως πρόκειται ως ενός σημείου για ξαναζεσταμένο φαγητό, γαρνιρισμένο με fillers και μερικές αξιοπρόσεχτες (αλλά όχι και αξιοσημείωτες) συνθέσεις. Μήπως τελικά το “Endgame” έπρεπε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του Dave;
About the Author
