Υπάρχει άραγε ζωή για τους αδερφούς Gallagher, μετά τους Oasis; Και εδώ που τα λέμε, υπάρχει ζωή για το brit rock, γενικότερα; Καλώς ή κακώς, διανύουμε μια περίοδο που ακόμη και το new rock έχει βρεθεί σε αδιέξοδο και μπάντες τύπου Killers, Keane, Franz Ferdinand, Arctic Monkeys κτλ, που μέχρι πρότινος βρίσκονταν στο επίκεντρο, αρχίζουν και παραπαίουν, άσχετα με το εάν ακόμη κυκλοφορούν αξιόλογες δουλειές.
Όταν λοιπόν κάτι τόσο πρόσφατο αρχίζει και ξεφτίζει, τι να πούμε για το brit rock που μετράει τουλάχιστον είκοσι χρόνια σαν ιδίωμα; Και κακά τα ψέματα, από τους τελευταίους πρεσβευτές του ήταν οι Oasis, οι οποίοι, παρά τα λογής σκαμπανεβάσματά τους, αποτελούσαν εγγύηση και κρατούσαν ζωντανό αυτό που ξεκίνησαν το 1994.
Πριν μερικούς μήνες ο Liam κυκλοφόρησε δίσκο με τους Beady Eye, προσφέροντας ενδιαφέρουσες μουσικές στιγμές στον ακροατή, προσπαθώντας να δείξει πως αντέχει και χωρίς το Noel. Μέσω των High Flying Birds, ο δεύτερος, ουσιαστικά προσπαθεί να αποδείξει το αντίστροφο. Το ντεμπούτο του νέου project του Noel Gallagher λοιπόν, όπως αναμενόταν, σφύζει από easy listening rock κομμάτια, με radio friendly διάθεση και με σαφείς αναφορές στους Beatles. Το αποτέλεσμα είναι άκρως αναμενόμενο, αλλά στην περίπτωση του εν λόγω καλλιτέχνη, δε συντελεί αρνητικά. Άλλωστε δεν περιμένει κανείς ύστερα από τόσα χρόνια πορείας να βγει ένα νέο “(What’s the Story) Morning Glory” δια χειρός Noel, ούτε φυσικά να αρχίσει να συνθέτει διαφορετικού τύπου τραγούδια προς τέρψη όλων όσων θεωρούν οτιδήποτε μη πειραματικό ως περιττό.
Ακούγεται ευχάριστα, ενίοτε σε ταξιδεύει και άλλες φορές σε κάνει να αναρωτιέσαι το πώς θα λειτουργούσαν κάποιες συνθέσεις σε κάποιο δίσκο των Oasis. Σε γενικές γραμμές όλα καλά λοιπόν… Μόνο που έχοντας πλέον ακούσει και τη δουλειά του Noel, θεωρώ πως (από μουσικής άποψης πάντα) κάτι λείπει και από τους High Flying Birds, όπως και από τους Beady Eye. Τι είναι αυτό; Στο ένα λείπει ο Liam και στο άλλο ο Noel. Τόσο απλά! Δε λέω, ωραίες ιδέες και από τους δύο, με έφεση στη μελωδία και στον ήχο που τους είχαμε συνηθίσει, αλλά είναι εμφανείς οι αδυναμίες που δημιουργούνται από την έλλειψη συμμετοχής του εκάστοτε αδερφού. Διότι όσο μαλάκας και εάν είναι ο Liam, υπήρχε λόγος που βρισκόταν στους Oasis και ας ήταν ο Noel που ουσιαστικά τράβαγε κουπί!
Ναι, τραγούδια όπως “Everybody’s On The Run”, “Dream On”, “The Death Of You And Me”, “AKA… What A Life!”, “Broken Arrow” και “(Stranded On) The Wrong Beach” που ο Noel γράφει αβίαστα, άλλοι καλλιτέχνες θα χρειάζονταν χρόνια για να παρουσιάσουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία και ο ίδιος έχει καταθέσει πολλάκις τα μουσικά διαπιστευτήριά του! Και εννοείται πως το album αξίζει την αμέριστη προσοχή των fan. Απλώς δε μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι το πώς θα ήταν ο καινούριος δίσκος των Oasis…
About the Author
