Εικοσιοκτώ χρόνια! Ναι, τόσα έχουν περάσει από την ίδρυση των Rage (οι οποίοι, for the record, ξεκίνησαν ως Avenger) και μπορεί να μην έχουν πλέον πίσω τους το κοινό που διέθεταν κάποτε (κάτι που δυστυχώς επαληθεύτηκε και στην Αθήνα πέρυσι), παρόλα αυτά συνεχίζουν ακάθεκτοι να κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατα album που πολλοί άλλοι, φτασμένοι και μη, θα ζήλευαν στο χώρο.
Όπως και να έχει, οι οπαδοί τους είναι πάντα ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα και αυτός είναι ουσιαστικά ο κύριος λόγος που οι Rage όχι μόνο δεν επαναπαύονται, αλλά είναι δισκογραφικά ενεργοί ανά δύο- τρία χρόνια.
Το “21” είναι προφανώς η εικοστή πρώτη δουλειά της μπάντας και ο Peavy (φωνητικά, μπάσο) μαζί με τους Victor (Smolski, κιθάρα) και Andre (Hilgers, drums) δείχνουν πως δεν έχουν τη διάθεση να χαριστούν σε κανέναν, συνεχίζοντας το καλό σερί δίσκων που έχουν. Ύστερα από μια ομολογουμένως αδιάφορη εισαγωγή (“House Wins”), το κομμάτι “Twenty One” δίνει σαφή στοιχεία για το ποιόν του album. Heavy διάθεση, πωρωτικά riff και το βλέμμα περισσότερο στα “Carved In Stone” και “Soundchaser”, παρά στα “Speak of the Dead” και “String to a Web” (σε ότι αφορά τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες του συγκροτήματος). Γενικά έχουμε ίσως να κάνουμε με τον πιο “βαρύ” δίσκο των Rage, εδώ και πολλά χρόνια! Αλληλούια! Το “Forever Dead” που ακολουθεί έχει κάτι από την εποχή του “End of All Days” και ξυπνάει ευχάριστες μνήμες, δεκαέξι χρόνων πριν. Το “Feel My Pain” είναι λιγότερο thrashy, με μια σχετικά πιο αισθαντική χροιά. Καλό, αλλά δε με ενθουσίασε. Στο “Serial Killer” θα ακούσετε τα πιο brutal φωνητικά του Peavy, τα οποία δεν είναι μέσω εφέ (όπως υποστηρίζει ο Victor Smolski) και παρόλο που οι εποχές των βρυχηθμών του “Black In Mind” και “Ten Years In Rage” έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, είναι πολλοί που θα χαρούν με τα growls που βγάζει ο αγαπητός frontman. Το “Psycho Terror” συνεχίζει το heavy ντελίριο, ενώ το “Destiny” μας γυρνάει (ευχάριστα) στη “Unity” περίοδο. Τα “Death Romantic” και “Black and White” που ακολουθούν δεν εκπλήσσουν μεν, αλλά κινούνται στα γνωστά μουσικά πλαίσια που αγαπάμε. Το παρελθόν συναντάται για μια ακόμη φορά, με το “Concrete Wall” να είναι μπολιασμένο με την αύρα του “The Missing Link”. Το “21” κλείνει με τη μπαλάντα “Eternally”, ένα όμορφο κομμάτι, το οποίο, αν και αργόσυρτο και μελαγχολικό εν γένει, έχει τις “εντάσεις” του.
Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τις υπόλοιπες δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει με τον Victor Smolski, είναι η έλλειψη της έντονης νεοκλασικής κουλτούρας που έφεραν συνήθως οι κιθάρες, προσεγγίζοντας περισσότερο από ποτέ τους Rage εποχής 1992- 1996. Επίσης, στο album δεν υπάρχει κάποιο μεγάλης διάρκειας κομμάτι, τύπου “Empty Hollow”, “Falling From Grace”, “Suite Lingua Mortis” κτλ, κάνοντάς το πιο άμεσο (όχι πως χάλασαν κανέναν οι παραπάνω πολυμερείς συνθέσεις, αλλά κουβέντα να γίνεται). Αν ο στόχος της μπάντας ήταν η (με την καλή έννοια) μουσική αναπόληση, τότε το “21” κρίνεται πετυχημένο! Άλλωστε, εδώ και χρόνια φλερτάρουν έντονα με το παρελθόν τους και κατ’ εμέ, καλά κάνουν. Οι fan θα μείνουν ικανοποιημένοι από το σύνολο του album, ως είθισται, οι έχοντες αποσπασματική σχέση με τους γερμανούς θα βρουν πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές, κυρίως ελέω της heavy χροιάς, ενώ όσοι δεν έχουν ακόμη ασχοληθεί με το σχήμα είναι άξιοι της μοίρας τους και εικοσιοκτώ χρόνια φτωχότεροι.
About the Author
