Η αλήθεια είναι πως αμφιταλαντευόμουν για το εάν θα έπρεπε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα, μιας και αποφεύγω να βάζω χαζά video μέσα στη στήλη.
Και να φανταστείτε, είμαι από εκείνους τους περίεργους που θεωρούν πως όλα (σχεδόν) είναι ευπρόσδεκτα στη μουσική. Ακόμα και οι δουλειές που κατά καιρούς μας κάνουν να θέλουμε να ξεριζώσουμε τα αυτιά μας έχουν λόγο ύπαρξης! Αμέ! Διότι χωρίς τις μετριότητες, δε θα αντιλαμβανόμασταν την αξία άλλων, καλύτερων/ μεγαλύτερων σχημάτων.
Αλλά ακούγοντας (και βλέποντας) το παρακάτω κομμάτι, δε μπορούσα να αντισταθώ… Τρία λεπτά (και κάτι ψιλά) απίστευτης μουσικής και στιχουργικής (κυρίως) αθλιότητας (πατήστε play με δική σας ευθύνη).
Το ότι η Στικούδη είχε γίνει τραγουδιάρα το γνώριζα και δε με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία θα είναι που θα κάνει καριέρα κουνώντας τους γλουτούς της, οπότε μικρό το κακό. Αλλά αυτό το δήθεν κοινωνικοπολιτκό statement της σύνθεσης, όπως και η wannabe hip hoper διάθεση της “ερμηνέυτριας” είναι για κλάματα. Ο Ταμπάκης και ο Κατέλης είναι σίγουρα πιο “περπατημένοι” και πιο αλάνια από ότι η εν λόγω μοντέλα…
Αδυνατώ να καταλάβω την εμμονή κάποιων ανθρώπων στο να κάνουν πράγματα που δεν τους ταιριάζουν και συνάμα να μην αντιλαμβάνονται το ότι γίνονται καρικατούρες της ίδιας της τέχνης. Είναι δεδομένο πως σε λίγο καιρό, κανείς δε θα θυμάται την “καριέρα” της Στικούδη, παρά μόνο τα οπίσθιά της.
Δυστυχώς δε γνωρίζω πόσους πρέπει να “περάσεις” για να βγάλεις δίσκο, αλλά είμαι της άποψης πως εφόσον κάνεις που το κάνεις το ψυχικό, καλύτερα να χτυπήσεις την πόρτα της Sirina Entertainment, αντί αυτής της Sony Music… Και περισσότερο ντόρο θα κάνεις, και το DVD σου θα είναι πιο διαχρονικό!
Το κερασάκι βέβαια στην τούρτα είναι το ότι δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο το τι λέω εγώ και ο καθείς για το μουσικό ποιόν της Στικούδη, καθώς είτε συνεχίσει να κυκλοφορεί αηδίες, είτε βγάλει στην πορεία αριστουργήματα, οι τσέπες της θα γεμίζουν μέσω των εμφανίσεων που θα κάνει στα εκάστοτε νυχτερινά μαγαζιά. Και όχι δεν εννοώ μπουάτ ή ρεμπετάδικα.
Επίσης, το ότι η χαρισματική αυτή γυναίκα (σε ότι αφορά τις αναλογίες της και μόνο) θα παίζει πάντα playback (κοινή λογική) δε θα χαλάσει τους θαμώνες/ μπανιστιρτζήδες καθώς ουδείς θα επισκεφτεί το κέντρο όπου θα εμφανίζεται για να θαυμάσει το φωνητικό της κάλος.
Sorry που θα στο πω έτσι βρε Κατερινάκι, αλλά πέραν της προσωπικής σου καύλας δεν έχεις καμία δουλειά στο μουσικό χώρο. Περισσότερο ανάγκη έχει η ελληνική σκηνή τη Στέλλα Μπεζαντάκου, που στην τελική είναι σούργελο και το ξέρει, παρά ένα εταιρικό παρασκεύασμα που άπαξ και δεν είχε τα μέσα θα εμφανιζόταν στην εκπομπή “Trash” του καναλιού Mad.
Διότι μπορεί να νομίζεις ότι έχει πλάκα να κοπιάρεις (ανεπιτυχώς) τη σύγχρονη αμερικάνικη r&b νοοτροπία, αλλά στην ουσία είναι λες και μια κομπάρσος από κάποιο video clip με θηλυκά που το “κουνάνε”, να προσπαθεί να κάνει καριέρα.
Εν κατακλείδι λοιπόν, όσο και να χτυπάς τα μπούτια σου και να το παίζεις “αντράκι”, η δουλειά βρωμάει από μίλια μακριά, ωσάν τα μυρωδάτα σκουπίδια.
About the Author
