Τι θα έκανε ο Bob ο μάστορας, αν έμενε χωρίς μεροκάματο; Μάλλον θα μάθαινε κιθάρα για να βγάζει τα προς το ζην τραγουδώντας σε μια πλατεία με πολλούς περαστικούς…
Και αν ήταν καλός μπορεί να έφτανε στο σημείο που έχει φτάσει ο συνονόματος του Bob Dylan, ο οποίος από τότε που ακούμπησε με τα δάκτυλα του τις χορδές τις κιθάρας, δεν την άφησε ποτέ από τα μάτια του, φτάνοντας να έχει ηχογραφήσει 35 studio albums!
Για αυτό το 35ο δίσκο του αειθαλούς Αμερικανού μουσικού είναι αφιερωμένες οι επόμενες σειρές!
Για μια ακόμη φορά, ο Bob πηγαίνει από το folk, μέσω των ηλεκτρικών blues, σε μπαλάντα και σε πιο country rock μονοπάτια στο “Narrow Way”, το οποίο κατά τη γνώμη μου θα ήταν καλύτερο, αν ήταν μικρότερης διάρκειας. Φτάνοντας τα 7 λεπτά, χωρίς ιδιαίτερες ρυθμικές αλλαγές, κουράζει και χάνει τον προσανατολισμό του.
Το εναρκτήριο “Duquesne Whistle”, το οποίο ήταν και το πρώτο δείγμα του δίσκου που ακούσαμε, πριν λάβουμε ολόκληρο το υλικό και είναι ένα συμπαθέστατο κλασικό Dylan κομμάτι, που δεν νομίζω βέβαια ότι μπορεί να κοντράρει τα θηρία του παρελθόντος. Δεν αλλάζουν και πολύ τα πράγματα, με το ρομαντικό και λίγο πιο ουσιώδες “Soon after midnight”, που ακολουθεί. Σε πιο γρήγορους ρυθμούς κυμαίνεται τρίτο, κατά σειρά, κομμάτι “Narrow Way” (για το οποίο έγραψα ήδη), για να αφήσει τη θέση του πάλι στην “χαλαρότητα” του “Long And Wasted Years”.
Το “Pay In Blood” παίρνει την σκυτάλη και μπορώ να πω, ότι είναι το πρώτο πραγματικά καλό κομμάτι του δίσκου και ευτυχώς το επόμενο, μου ακούγεται ακόμα καλύτερο. Το “Scarlet Town” είναι ένα τραγούδι που μυρίζει western και θα έκανε περήφανο τον φίλο του Bob, Johnny Cash, που τόσο τον στήριξε στο παρελθόν.
Το “Early Roman Kings” είναι ένας φόρος τιμής στην ηλεκτρική blues και κρατάει σε καλά επίπεδα την όλη ατμόσφαιρα. Ένα ακόμη μεγάλο, σε διάρκεια κομμάτι, ακολουθεί (“Tin Angel”) με Tom Waits αισθητική, αλλά δεν είναι μεγαλύτερο από το ομώνυμο “Tempest”, που ξεπερνάει τα 13 λεπτά και αγγίζει πολλές παραδοσιακές αμερικάνικες μελωδίες.
Τελειώνοντας και φέρνοντας τη συνολική διάρκεια στα 62 λεπτά, ακούγεται το “Roll On John”. Λόγω διάρκειας των κομματιών (όπως συνέβαινε λίγο πολύ και στο “Modern Times”), θα περίμενε κανείς ότι θα ήταν πιο βαρετό το album, αλλά επειδή έχει αρκετές όμορφες στιγμές σώζεται και είναι αξιοπρεπής.
Οι φίλοι του γέροντα του Folk Rocker, Bob Dylan, σίγουρα θα το προσθέσουν στη συλλογή τους! Οι αμύητοι, ας δοκιμάσουν πρώτα ένα από τα κλασικά του, για παράδειγμα το “Blonde on Blonde”.
Αλήθεια, δεν καταλαβαίνω τι έχει πάθει με τα τεράστια κομμάτια! Πιο λιτά, ρε Bob! Δεν είναι όλα τα μακρiά σου κομμάτια ισάξια του “Hurricane”!
About the Author
