Και ύστερα από μήνες βαρύγδουπων δηλώσεων και ανούσιων αντιπαραθέσεων μεταξύ των μελών των Queensryche, ο Geoff Tate παρουσιάζει τη νέα του solo δουλειά.
Πολλοί ίσως περίμεναν πως το album θα αποτελούσε κάποιου είδους (μουσική) απάντηση στα όσα συμβαίνουν… Κακώς! Ο Tate έχει αποδείξει εδώ και χρόνια πως δεν ενδιαφέρεται για το είδος που πρέσβευαν οι Queensryche στους πρώτους 5-6 δίσκους τους και αρέσκεται το να δοκιμάζεται σε πιο alternative φόρμες (άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι).
Εύλογα τα κακεντρεχή σχόλια όλων μας, μιας και όπως έχω πει πολλάκις, μπορεί ο εκάστοτε καλλιτέχνης να είναι ελεύθερος να πράττει όπως θέλει και να ακολουθεί ότι τον εκφράζει ανά περιόδους, αλλά από την άλλη άπαξ και αυτό το κάνει εις βάρος ενός brandname που ακολουθείται από μυριάδες οπαδούς, τότε εύλογα οι έως πρότινος φανατικοί ακροατές δε θα νιώθουν υποχρεωμένοι να δώσουν λεφτά για κάτι που δεν “κάνει” στα αυτιά τους. Όταν βέβαια οι εν λόγω πειραματισμοί γίνονται στα πλαίσια ενός άλλου project, ή μιας solo δουλειάς, τότε τα πράγματα (θεωρητικά πάντα) είναι πιο απλά.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο απορούσα τα τελευταία χρόνια το γιατί ο Tate έβγαζε το άχτι του με τους Queensryche και όχι μέσω προσωπικών δίσκων. Για παράδειγμα το “Dedicated to Chaos” δε θα θαβόταν τόσο πολύ εάν δεν έφερε το λογότυπο της μπάντας στο εξώφυλλο, ενώ άπαξ και είχε υπάρξει σαφής διαχωρισμός των alternative στοιχείων με το group, τότε η παρωδία των τελευταίων μηνών δε θα λάμβανε χώρα.
Βάση λοιπόν της μέχρι πρότινος λογικής του εν λόγω frontman, το “Kings & Thieves” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας άτυπος διάδοχος του “Dedicated to Chaos”, με ακόμη λιγότερη metal χροιά. Και μόνο όμως το ότι αποτελεί solo δουλειά, το βλέπω με κάπως διαφορετικό μάτι.
Σαφέστατα αναμενόμενο, με αρκετό groove όμως, κοντά στο ύφος που έχει υιοθετήσει τα τελευταία (αρκετά) χρόνια ο Geoff, με διάφορες ευχάριστες και ενδιαφέρουσες στιγμές. Επίσης, ευδιάκριτη είναι η πιο hard rock διάθεση του album, που συνδυάζεται με κάποια (ελαφρού τύπου) ηλεκτρονικά στοιχεία.
Για να είμαι ειλικρινής, ανέμενα κάτι αρκετά χειρότερο και δεν ήλπιζα να ξεχωρίσω πάνω από 1-2 καλές στιγμές, αλλά εν τέλει μετράω τέσσερις (“Take a Bullet”, “Evil”, “These Glory Days”, “Waiting”) συν τρεις συμπαθητικές (“Say U Luv It”, “Tomorrow”, “Dark Money”).
Βέβαια από έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του Tate ίσως να περιμέναμε κάτι καλύτερο… ή μήπως όχι;
About the Author
