Οι Φιλανδοί power metallers κλείνουν σχεδόν μια πενταετία δίχως τον επί 16 έτη ιθύνοντα νου τους (Timo Tolkki) και μέσα σε αυτό το διάστημα έχουν δηλώσει πολλάκις το παρόν, κυκλοφορώντας τρία full length συν ένα διπλό live album.
Το πείραμα του “Polaris” έδειξε πως υπάρχει ζωή και μετά τον Tolkki, ενώ η πρώτη γνωριμία με τον Matias Kupiainen άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το “Elysium” έδωσε νέα πνοή στη μπάντα, όπως και πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια, ενώ το “Under Flaming Winter Skies” (το live που λέγαμε) στηριζόταν σε τόσο μεγάλο βαθμό στο παρελθόν, που το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό.
Ο νέος δίσκος θα βρει τους Stratovarius σε ένα ακόμη μεταίχμιο, μιας και αποχώρησε (σε φιλικό κλίμα) και ο Jorg Miachael και τη θέση του πίσω από τα drums πήρε ο νεαρός Rolf Pilve.
Το “Nemesis” ξεκινάει αναμενόμενα μεν, αλλά ιδιαίτερα ευχάριστα με το “Abandon”, το οποίο διαδέχεται το “Unbreakable”, το οποίο αποτελεί (δικαίως) και το single του δίσκου. Το “Stand My Ground” που ακολουθεί δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, σε αντίθεση με το “Halcyon Days”, το οποίο πατάει σε κάποιες πιο ηλεκτρονικές φόρμες (μη φανταστείτε ακραία πράγματα), δίνοντας έναν άλλο αέρα στη σύνθεση. Το “Fantasy” είναι μια κλασσική “χαρουμενιά” των Φιλανδών, αλλά δεν πείθει, με το αμέσως επόμενο “Out of the Fog” να επαναφέρει την τάξη. Το “Castles In the Air” διέπεται από ένα πιο “επικό” συναίσθημα, με χορωδιακό refrain που θυμίζει παλιές (καλές) εποχές. Καλούλι και το “Dragons”, δίχως δάφνες πρωτοτυπίας, αλλά διατηρώντας την κλασσική power συνταγή των Φιλανδών που αγαπάμε. Το “One Must Fall” είναι απλά συμπαθητικό, ενώ το “If the Story Is Over” σίγουρα θα βρει πολλά αυτιά να συναρπάσει… απλά όχι τα δικά μου. Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο “Nemesis”, ένα κομμάτι πάνω από έξι λεπτά, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Περίμενα κάτι πιο συναρπαστικό για το τέλος.
Έχουμε λοιπόν μια δουλειά που στο μεγαλύτερο μέρος της είναι ικανοποιητικότατη και θα χαροποιήσει σίγουρα τους fan της μπάντας. Δε λείπουν βέβαια τα εν δυνάμει fillers, αλλά δε μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα πλεονέκτες σε τέτοιες περίεργες για το ιδίωμα εποχές.
Συμπερασματικά πάντως, έχουμε να κάνουμε με την πιο μεστή δουλειά των Stratovarius της μετα-Tolkki εποχής, μέσω της οποίας το σχήμα δείχνει να δημιουργεί μια δική του ταυτότητα, ασχέτως εάν πατάει πολλές φορές σε αξίες και φόρμες του παρελθόντος. Συγκρίσεις δεν κάνω με τις δουλειές του group πριν από το 2007, γιατί ουσιαστικά μιλάμε για μια άλλη εποχή, με άλλο line up, άλλη νοοτροπία και άλλες συνθήκες για την power σκηνή γενικότερα. Σίγουρα πάντως καλύτερο από το “Polaris”, ενώ σαφώς πιο κατασταλαγμένο από το “Elysium”. Εγκρίνεται!
About the Author
