Κάθε φορά που ένας νέος δίσκος Helloween φτάνει στα ράφια των δισκοπωλείων, γίνεται μεγάλος ντόρος και τα σχόλια, είτε θετικά- είτε αρνητικά, δίνουν και παίρνουν.
Άλλωστε εδώ και χρόνια, κάθε τι νέο από την εν λόγω μπάντα κρίνεται με βάση το ένδοξο παρελθόν της, έχοντας από τη μια πλευρά εκείνους που δέχονται μονάχα ορισμένα album από την Deris εποχή, και από την άλλη αυτούς που θεωρούν την επιστροφή του Kiske επιβεβλημένη. Φυσικά υπάρχουν και κάποιο στο ενδιάμεσο, ενώ, έστω ύστερα από τόσα χρόνια, κυκλοφορίες όπως “Master of the Rings”, “Time of the Oath” και “The Dark Ride” χαίρουν εκτίμησης και παραδοχής από λογής ακροατές.
Για το “Straight Out of Hell” έχω διαβάσει ήδη διάφορες κριτικές (κυρίως αρνητικές), ενώ από φίλους, γνωστούς και αγνώστους έχω ακούσει σχόλια που ποικίλουν… Προσωπικά επέλεξα για μια ακόμη φορά να πάρω το χρόνο μου και να ακούσω το album αρκετές φορές προτού βγάλω εύκολα συμπεράσματα.
Το “Nabatea” είχε φτάσει στα αυτιά μας καιρό τώρα και παρότι δε με εντυπωσιάζει, έχει όλα τα στοιχεία που περιμένω από τους Helloween εν έτει 2013. Από εκεί και πέρα, το group κάνει σαφές πως ήθελε να ηχογραφήσει έναν πιο “speedάτο” δίσκο, δίνοντας περισσότερη έμφαση στην powerάδικη πλευρά του, παρά στην heavy (όπως είχε κάνει με το “7 Sinners”).
Ο στόχος επιτυγχάνεται, απλά στα δεκατρία κομμάτια (συν δύο στη limited έκδοση) που συναντώνται, υπάρχουν αρκετά μελανά σημεία, τα οποία “κλέβουν” τη λάμψη από τις όντως καλές στιγμές του δίσκου. Μιλάω για συνθέσεις όπως “Live Now!”, “Asshole”, “Wanna Be God” και “Make Fire Catch the Fly”, που κατακεραυνώνουν τη συνολική εικόνα του “Straight Out of Hell”. Ιδιαίτερα το “Asshole” αποτελεί ίσως την πιο χαζή -στιχουργικά- σύνθεση της μπάντας και άξιο απορίας το πώς κατάφερε να μπει στο album!
Από την άλλη μου άρεσαν κομμάτια όπως τα “Far from the Stars”, “Burning Sun”, “Waiting For the Thunder”, “Straight Out of Hell” και “Years”, ενώ αδιάφορα μου φάνηκαν τα “World of War”, “Hold Me In Your Arms” και “Church Breaks Down”.
Για να καταλάβετε, το όλο εγχείρημα μοιάζει κάπως με το “Rabbit Don’t Come Easy”, κάτι που σημαίνει πως από τη μία έχουμε μια χούφτα αξιόλογων τραγουδιών και από την άλλη συνθέσεις που μοιάζουν είτε λες και απορρίφθηκαν στο παρελθόν και δε είχαν χρησιμοποιηθεί μέχρι πρότινος, είτε λες και γράφτηκαν σχετικά γρήγορα και “στο πόδι”.
Δε μπορώ βέβαια να αφήσω ασχολίαστο και το μετριότατο artwork, με ένα εξώφυλλο το οποίο σε άλλες εποχές το πολύ να το χρησιμοποιούσαν σε κάποιο single, αλλά ως εκεί!
Ύστερα τέλος πάντων από πολλαπλές ακροάσεις, κατέληξα στο ότι το “Straight Out of Hell” δεν είναι κακός δίσκος… απλά είναι διεκπεραιωτικός! Δε δίνει δηλαδή κάτι καινούριο στον ακροατή, ενώ παράλληλα θα ξεχαστεί σχετικά γρήγορα από το μέσο fan, μιας και από ότι φαίνεται το ζητούμενο ήταν να βγει κάτι στην αγορά προκειμένου να υπάρξει η ανάλογη περιοδεία.
About the Author
