Μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως σε κάποιο χωριό στη Σουηδία, νομίζουν πως ο πόλεμος του Βιετνάμ δεν έχει τελειώσει και πως τα παραισθησιογόνα είναι της μόδας.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς αυτήν επιστροφή στο παλιό rock, είτε αυτό έχει τις heavy εκφράσεις του (Graveyard, Horisont κτλ.), είτε πάει ακόμα πιο πίσω σε psych rock των τελών της δεκαετίας του 1960 (The Soundtrack of our Lives).
Αυτοί οι κύριοι εδώ από την πανέμορφη πρωτεύουσα Στοκχόλμη, θέλουν να μας τρελάνουν. Ξεκινάει το mini album με ένα τραγούδι, που μοιάζει να τραγουδάει κάποιος κλώνος του Frank Zappa (“Hwy Lost (Revisited)”) και συνεχίζει βάζοντας στο παιχνίδι, μυστικά και ήρεμα, ιδέες που θα μπορούσαν να πηγάζουν από το κεφάλι του Syd Barrett, με ένα κομμάτι, το οποίο αν έχεις φάει κουμπιά, μάλλον χέζεσαι πάνω σου (“Insects”).
Αν είσαι ένας από αυτούς τους τύπους, που κοιμούνται αγκαλιά με βινύλια Captain Beefheart, τότε το “Road To Atlas” είναι για σένα και θα έπρεπε να τσεκάρεις και το ντεμπούτο album τους πάραυτα.
Η psych πλευρά του Σουηδικού rock βρήκε νέο άξιο εκπρόσωπο. Θα γυρίσεις την πλάτη σου στο παρελθόν ή θα το αγκαλιάσεις χωρίς μέλλον;
About the Author
