Θέλει πολλά κότσια το να κυκλοφορείς ένα διπλό cd εν έτει 2013, κυρίως όταν υπηρετείς το σύγχρονο μελωδικό death ήχο (modern heavy metal κατά πολλούς).
Διότι, κακά τα ψέματα, οι πιθανότητες για ένα διπλό cd να αξίζει εξ ολοκλήρου είναι συνήθως πολύ μικρές, ενώ τις περισσότερες φορές είναι κοινώς αποδεκτό πως ο εκάστοτε καλλιτέχνης θα έπρεπε να είχε επιλέξει απλά τις καλύτερες στιγμές της διπλής κυκλοφορίας και να έβγαζε ένα album μονάχα.
Επίσης, όταν ανήκεις στον ακραίο χώρο, μια τέτοια κίνηση μπορεί να αποφέρει αρνητικά αποτελέσματα, φλερτάροντας με την πιθανότητα να κουράσεις τον ακροατή. Και ειδικά δε στην περίπτωση των Soilwork, με άλλα οκτώ full length στις πλάτες τους, αλλά δίχως κάποιο σημαντικό breakthrough πέραν αυτού του 2001 με το “A Predator’s Portrait”, τα πράγματα δυσκολεύουν. Α, και μην ξεχνάμε το ότι ο Peter Wichers (κιθάρα) δεν ανήκει πλέον στο δυναμικό της μπάντας.
Εν ολίγοις, είτε που με το “The Living Infinite” θα χτυπήσουν φλέβα, είτε απλά την καριέρα τους στον τοίχο.
Καταρχάς, οι επιδόσεις του Bjorn Strid ήταν, είναι και θα είναι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο. Άλλωστε τα φωνητικά ποτέ δεν αποτέλεσαν στοιχείο αρνητικής κριτικής για τους Soilwork. Το νέο μέλος που ακούει στο όνομα David Andersson (Mean Streak), φαίνεται να δένει μια χαρά με τον Sylvain Coudret (αν και προσωπικά προτιμούσα τον Ola Frenning) και το κιθαριστικό κομμάτι είναι καλά δουλεμένο.
Η λέξη που θα χαρακτήριζε το “The Living Infinite” είναι “ολοκληρωμένο”… Σε γενικές γραμμές δηλαδή αποτελεί την πιο εμπεριστατωμένη μουσική πρόταση του σχήματος, κάτι που μάλλον επιτυγχάνεται λόγω της πληθώρας των συνθέσεων (είκοσι στο σύνολο). Αυτό δε σημαίνει πως αξίζουν όλα τα τραγούδια (κάτι τέτοιο θα αποτελούσε στατιστικό παράδοξο), αλλά η γεύση που σου αφήνει ύστερα από τις πρώτες ακροάσεις είναι θετικές.
Άπλετη μελωδία, μοντέρνα προσέγγιση, ωραία ρυθμικά, groovy περάσματα και μια αίσθηση το ότι το σχήμα “το θέλει” πολύ. Καταλαβαίνεις τον ιδρώτα και την προσπάθεια για να φέρουν εις πέρας το album, και αυτό για εμένα είναι μεγάλο συν!
Δεν πρωτοτυπούν μεν (ποτέ δεν προσπάθησαν άλλωστε), αλλά δίνουν ακριβώς αυτό που θέλει ο μέσος οπαδός της μπάντας και όντας ιδιαίτερα συμπαθείς στο γράφοντα, τολμώ να πω πως το “The Living Infinite” θα μπορούσε να βρεθεί ανάμεσα στις 2-3 καλύτερες δισκογραφικές στιγμές του συγκροτήματος.
Τίμια κυκλοφορία λοιπόν, παρόλο που πιθανότατα να έκανε καλύτερη δουλειά ως μονό cd, αλλά από τη στιγμή που “λειτουργεί” σωστά και δε στέλνει τους Σουηδούς στα τάρταρα, όλα βαίνουν καλώς.
About the Author
