Ήρθε η ώρα για ένα ακόμα δυνατό live που θα βασανίσει, χωρίς έλεος, κάθε ίντσα του τυμπάνου μας και θα μας κλωτσήσει με φόρα στα αμελέτητα.
Στο περίπου ήξερα τι θα περιμένω, αφού γνώριζα μέσες άκρες το ποιόν των συγκροτημάτων αλλά δεν τα είχα παρακολουθήσει ποτέ ζωντανά.
Φτάνοντας στο χώρο, πεινούσα υπερβολικά και χάρηκα ιδιαίτερα που το event δεν είχε αργήσει και είχα χρόνο να κατασπαράξω λίγη σάρκα, δίνοντας και πάλι ενέργεια στην φαιά ουσία του εγκεφάλου μου.
Αφού τελείωσα το γεύμα μου, κατέβηκα στην υπόγα του 7sins, όπου περίπου στις 21.35 οι World is bond ήταν στη σκηνή. Όχι όλοι, όμως μιας που επειδή δεν είχε μαζευτεί πολύς κόσμος στο χώρο οι δύο τραγουδιστές της μπάντας είχα κατέβει στην πίστα.
Φουλ τεστοστερόνη στα ηχεία και οι λίγοι παρευρισκόμενοι να χορεύουν με το δυναμικό τρόπο του hardcore, που έμαθαν στον κόσμο οι Νεοϋορκέζοι. Με έμφυτη τη Madball-ιά, οι Word is Bond παίξανε όμορφα και με ικανοποιητικό ήχο επίσης, αν εξαιρέσουμε το σάπιο καλώδιο του μικροφώνου τους ενός εκ των vocalists. Οι Word is Bond είχαν χώρο να κουνηθούν και η παρουσία τους ήταν δυναμική με τον μπασίστα όσο περνάει η ώρα να κουνιέται και περισσότερο.
Τελείωσαν με ένα τραγούδι ονόματι “Athens”, αφιερωμένο στη σαπίλα που αιωρείται πάνω από την πόλη μας και δημιούργησαν τον πρώτο χαμό της βραδιάς. Ο λόγος του, άλλωστε είναι συμβόλαιο!
Μετά το 25-λεπτο set των Αθηναίων Word Is Bond, ανέβηκαν στη σκηνή οι Θεσσαλονικείς Senseless. Πιο έμπειροι έχοντας 2 δίσκους στον ενεργητικό τους και πάμπολλα live με τεράστια ονόματα του Hardcore χώρου, πήραν θέση στη σκηνή γύρω στις 22.00.
Πάλι λόγω άπλας, ο Vik αποφάσισε να κατέβει και εκείνος τα κάγκελα και να γίνει ένα με τους παρευρισκόμενους. Το κοινό θύμιζε ώρες ώρες επίδειξη πολεμικών τεχνών με τύπους να επιχειρούν γυριστές κλωτσίες και κάποιοι να βάζουμε στοιχήματα ποιος θα ματώσει πρώτος.
Όντας πολύ δεμένοι οι μουσικοί μεταξύ τους και έχοντας την μελωδική (για τα δεδομένα της σκηνής) φωνή του Vik, τα έσπασαν όλα και κέρδισαν ακόμα και εμένα, που δεν είμαι μεγάλος fan του Beatdown hardcore. Χαμός μεγάλος στο “Reality Check”, σκοτωμός όταν έγινε ντουέτο με τον Νίκο από τους Overpain για το “Pay no Respect” (το οποίο ντουέτο δούλεψε περίφημα) και τέλος, “Another Victim” αφιερωμένο στον μπασίστα Alex, ο οποίος αποχωρεί από την μπάντα μετά το live. Κρυμμένος κάτω από μια κουκούλα και ψιλοπλάτη στο κοινό εμφανίστηκε για πρώτη φορά και ο Pelbu των headliners της βραδιάς, που συμμετέχει στο τραγούδι στην δισκογραφική του version.
Και ήρθε η σειρά των Βρετανών Knuckledust λίγο πριν τις 23.00.
O Pelbu, χωρίς την κουκούλα αυτή φορά, ξεκινάει να ουρλιάζει και να βρυχάται με το μεγαθήριο Wema στην κιθάρα, να φτάνει με το ύψος του το ταβάνι. Όσοι υπήρχαν άρχισαν μετά από προτροπές να έρχονται κοντύτερα στη σκηνή και να προσπαθούν να κλέψουν το μικρόφωνο.
Ο χαμός ξεκινάει με το “Barbed Wire Noose” στο ξεκίνημα και οι Βρετανοί με τις πρώτες κιόλας συγχορδίες κερδίζουν τους πάντες και δημιουργείται μια τρομερή ατμόσφαιρα, ακόμα και αν η προσέλευση δεν ήταν αυτή που θα άρμοζε στην ιστορία του group.
Στη συνέχεια “Dust To Dust” και “Frontline Soldier” με το αίμα να βράζει στο pit. O Wema κράζει τους πολιτικούς του κόσμου όλου και δίνει μια κοινωνική χροιά στο βράδυ μας και βάζει φωτια στις καρδιές διάφορων που μαζεύονται κοντά στον Pelbu και τραγουδούν μέχρι να μαραθούν τα λαρύγγια τους.
“Sick Life”, “Spill The Hate”, “Two Faced Fake” δημιουργούνται κουβάρια κόσμου στα έμπροσθεν και τραγουδούν με την μπάντα, άλλοι κλέβουν από τους μουσικούς τα μικρόφωνα, άλλοι πηδάνε απάνω στα κουβάρια, κάνοντας τα πράγματα ακόμα πιο μαχητικά.
Μια μικρή παύση για ανάσες και πάμε γερά ξανά με “London Zoo”, “Times Up” και “Envy Eyes”. Το κοινό καταχειροκροτεί και ουρλιάζει στο τέλος κάθε κομματιού και βλέπει τους καλλιτέχνες να αποχωρούν από τη σκηνή. Εκεί που όλοι νόμιζαν πως το θέμα τελείωσε το κουαρτέτο ανεβαίνει και πάλι στο σανίδι και βαράει κόκκινα με “25 Years dead” και τον ύμνο τους “Bluffs Lies Alibies”, που διαλύει κάθε αμφιβολία του αν ή όχι περάσαμε καλά.
Άντε και εις ανώτερα!
Υ.Γ. Respect στην κοπελιά, που ήταν συνεχώς εκεί μπροστά και τσίριζε όποτε είχε την ευκαιρία στο μικρόφωνο!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
About the Author
