Αυτή είναι μια από τις πιο πολυανανμενόμενες κυκλοφορίες του metal για το 2013.
Συνεπικουρούμενοι από την επιτυχημένη Αμερικάνικη περιοδεία των Σουηδών και από το εξαιρετικό promotion της Nuclear Blast, καθώς και όλο το αντίχριστο κλίμα, που περιτριγυρίζει τον Papa Emeritus και την παρέα νεκροκαλογέρων του, έχει κάνει όλους τους doom/heavy metalheads να παθαίνουν σύγκρυο από την προσμονή.
Έχοντας στο μυαλό το εξαιρετικό ντεμπούτο της μπάντας, “Opus Eponymous” και τα πανέμορφα video clips, που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας, όλοι μας περιμένουμε πως και πως να το πιάσουμε στα χέρια μας.
Έπρεπε όμως να περιμένουμε λίγο ακόμα, μιας που η εταιρία που τύπωνε τα cd θεώρησε το εξώφυλλο με τη γέννηση του Αντίχριστου, βλασφημία και αρνήθηκε να τυπώσει. Βέβαια, τα βινύλια προχώρησαν χωρίς κανένα κώλυμα, πράγμα που τα έκανε ακόμα πιο ελκυστικά.
Στο ψητό όμως! Το “Infestissumam” ξεκινάει με μια πομπώδη εισαγωγή, ομώνυμη του δίσκου, με ψαλμωδία προς τιμήν του διαδόχου του Εξαποδώ και σε βάζει μεμιάς στο κλίμα του album.
“Per aspera Ad Inferni” (Διαμέσου δυσκολιών στην κόλαση) ακολουθεί με την λυρική φωνή του ΑντιΠάπα και τις κολάσιμες μελωδίες της κιθάρας, που μας οδηγούν στο “Secular Haze”, που ήταν και το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το οποίο μας παρουσίασαν, και συνοδεύτηκε από εκείνο το παλιακό video clip, θυμίζοντας έντονα τα 80s.
Και με το “Jiggolo har Megiddo” γίνεται ακόμα πιο εμφανές ότι το δεύτερο album των Σουηδών είναι πιο κοντά στην ψυχεδέλεια των 60s από τον προκάτοχο του, απομακρυνόμενο ελαφρώς από τους Mercyful Fate για χάρη των Moody Blues. Στο 7λεπτο “Ghuleh/Zombie Queen” τα πράγματα είναι πολύ όμορφα, αφού ξεκινάει μια μπαλάντα στηριγμένη στο πιάνο και στη μέση της διάρκειας εμφανίζεται ένας surf ρυθμός, ενώ ο Papa Emeritus II μας λέει την ιστορία της βασίλισσας των Ζόμπι.
Η παραγωγή κατά μήκους του album υπογραμμίζει ιδιαίτερα, τις χαμηλότερες συχνότητες, δίνοντας την απαραίτητη μουντάδα στο εγχείρημα και κάνει τη μουσική να φαντάζει απαλό μαξιλάρι, όπου ακουμπούν τα φωνητικά.
“Year Zero”, ένα από τα highlight του “Infestissumam”, ξεκινάει υπενθυμίζοντας μας τα ονόματα του άρχοντα του Σκότους και έκανε αίσθηση με το υπέροχο film noir video clip με τις γυμνόστηθες καλόγριες, που θεωρήθηκε προσβλητικό και “κλειδώθηκε” από το YouTube. Στο ίδιο υμνητικό αποκρυφιστικό κλίμα με τα υπόλοιπα, θεωρώ πως είναι ένα από τα κομμάτια των Ghost, που θα μνημονεύονται για χρόνια.
Στη συνέχεια, το παιχνιδιάρικο-θεατρικό “Body And Blood” δείχνει ακόμα πως οι Ghost κάνουν ένα βήμα πιο κοντά στα ανθρώπινα συναισθήματα με τη μουσική τους, που θα μπορεί πλέον αν απευθύνεται σε πιο ευρύ κοινό.
“Idolatrine” και νομίζω πως ακούω την μετενσάρκωση των Strawberry Alarm Clock, να μιλούν για το Καθαρτήριο, αντί για λιβάδια και λουλούδια και ακολουθεί το πολύ σκοτεινό “Depth of Satan’s eyes”, ίσως το αγαπημένο μου από όλα και ο δίσκος κλείνει με το “Monstrance Clock” να μπαίνει με τα σχεδόν ψιθυρισμένα φωνητικά με αργή μελωδία και με τον μοναδικός θεατρινισμό των Ghost να ολοκληρώνει μία εκπλητική δισκογραφική εργασία, που ήδη σκαρφάλωσε στα ψηλά της λίστας μου για το 2013.
Με το “Infestissumam”, οι Ghost πάνε ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, μουσικά και μας παρουσιάζουν την δική τους εκδοχή των τελών της δεκαετίας του 60 με έναν μοναδικό τρόπο.
ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΝΩΤΕΡΑ!!!!
About the Author
