Χωρίς καμιά αμφιβολία, μιλάμε για μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς.
Ακόμα και πατάτα να είναι, πρέπει λόγω της ύπαρξης του εμβληματικού Jello Biafra να το κρίνουμε με έναν προαπαιτούμενο σεβασμό.
Όσοι από εμάς βρεθήκαμε πριν κάποιους μήνες στο Fuzz και παρακολουθήσαμε εκείνη την υπέροχη τους συναυλία, θα θυμόμαστε ότι ακούσαμε και κάποια από τα κομμάτια του τότε, στα σκαριά επερχόμενου album, “White People and the Damage Done”.
Μπαίνει δυνατά και με εντυπωσιακό τρόπο με το “The Brown Lipstick Parade” με την κεφάτη και κελαριστή φωνή του Jello, ο οποίος ξεκινάει αμέσως να στηλιτεύει κοινωνικά θέματα.
Μουσικά βέβαια και κινείται στο χώρο του punk rock, αλλά με έναν όχι τόσο συμβατικό τρόπο, παίζοντας με πιο παρασοδιακούς rock ‘n’ roll ήχους.
Έχοντας μαζί του μία ακόμα μεγάλη φυσιογνωμία στο μπάσο, τον κύριο Andrew Weiss, χρόνια συνεργάτη των Black Flag και του Henry Rollins, μπορεί κανείς να είναι σίγουρο για ένα πολύ ποιοτικό αποτέλεσμα.
Υμνεί τον ιστορικό gangster, “John Dillinger” λέγοντας πως δεν είναι χειρότερος από τις τράπεζες που λήστευε και τα βάζει και με τη Wall Street (“Werewolves of Wall Street”).
Το album είναι η φυσική συνέχεια των προηγουμένων κυκλοφοριών και φυσικά, δεν αποτινάσσει από πάνω του την βαριά κληρονομιά του πάθους των Dead Kennedys, με έναν ευχάριστο Jello να παίζει με τις λέξεις (“Crapture”, “Shock-U-Py!”) σε ένα χορταστικό σύνολο 77 λεπτών, μαζί με τις 4 διαφορετικές εκτελέσεις κάποιων κομματιών, με συνθέσεις που θα θέλεις να ακούσεις ξανά.
Το “White People and the Damage Done” φαντάζει και πάλι σαν podium, πάνω στο οποίο ο Jello εκθέτει τις απόψεις του για τα πολιτικο-οικονομικά τεκταινόμενα, αλλά με την παρέα που έχει μαζέψει γίνεται τόσο όμορφο όλο αυτό που σε καμιά περίπτωση δεν καταντά “γραφικό”.
Εκπληκτικό το “Road Rage”, όπου ο Jello μισεί τα πάντα, λες και είναι το στρουμφ Γκρινιάρης, αναφέρεται σε θέματα τρομοκρατίας στο “Mid East Peace Process” και δείχνει ότι είναι ακόμα ο Νονός του punk rock, όσα χρόνια και αν περάσουν,.
Αν είσαι Punk, έχει λόγο να το αποκτήσεις. Αν είσαι παλαβός συλλέκτης των εργασιών του, ακόμα περισσότερο. Αν είσαι φίλος της σκληρής μουσικής, οφείλεις να του δώσεις ευκαιρία, γιατί στιγμές σαν την όμορφη surf μελωδία του “Hollywood Goof Disease” θα σου δώσει χαρά.
Αν είσαι άνθρωπος, άκου!
“We don’t want to live in a world like this!”
About the Author
