Λευκό χαρτί. Και δεν είναι τυχαίος ο τίτλος.
Μετά το ντεμπούτο των Ιταλών Exence με τίτλο “Hystrionic”, τα μέλη τους ανακάλυψαν μουσικές διαφορές μεταξύ τους και διαλύθηκαν ησύχως.
Ο ιθύνων νους τους όμως, Federico ‘Pule’ Puleri δεν άντεξε χωρίς τη μπάντα και αποφάσισε να τους επαναδραστηριοποιήσει με νέα σύνθεση και λίγο διαφορετικό μουσικό ορίζοντα από ότι πριν.
Και έτσι γεννήθηκε το “Tabula Rasa”, που αντίθετα από το “Hystrionic”, που ήταν καθαρά επηρεασμένο από τους Death και την πιο progressive εποχή τους, στρέφει λίγο το κεφάλι του προς τη Thrash πλευρά του death metal και μπάντες σαν τους Sepultura. Κρατώντας την βαρύτητα στην τεχνική, προσπαθούν να ισορροπήσουν τον ήχο με την ευθύτητα του Thrash metal.
Οι συνθέσεις είναι καλές, οι εκτελεστική δεινότητα των μελών των Exence ιδανική για το είδος, και ειδικά ο τυμπανιστής Francesco Brizzi ανεβάζει το σχήμα ένα επίπεδο ψηλότερα.
Ακούς το “Synthetic memory” και το “Chitterling the vultures” και καταλαβαίνει ότι δεν είναι κάτι το άσχημο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι έχουν αυτό που χρειάζεται για να μείνουν αναλλοίωτοι στο χρόνο.
Κάποιες συνθέσεις είναι μεγαλύτερες από όσο ίσως θα τις έκανε πιο αρεστές, αλλά η συνολική διάρκεια των 52 λεπτών δείχνει πως οι άνθρωποι προσπαθούν να δώσουν όσο περισσότερο γίνεται.
Τα τύμπανα στο ομώνυμο “Tabula Rasa” συνοδευόμενα από την μαθηματική κιθάρα, το καθιστούν μια εκ των σημαντικότερων στιγμών του album και είναι από αυτά που σε κάνουν να αναθεωρήσεις.
Δεν εντυπωσιάστηκα ομολογώ, αλλά είναι κάτι που άκουσα ευχάριστα, χωρίς κάποια στιγμή να νιώθω πως κάνω αγγαρεία. Ειδικά για όσους, λησμονούν τον Chuck Schuldiner!
About the Author
