Δεν σου λέει κάτι το όνομα; Ούτε εμένα για να είμαι ειλικρινής. Κι όμως αυτό είναι το έκτο album των Ιταλών Extrema και είναι πολύ ευχάριστο στο αυτί.
Λοιπόν, για να σας δώσω να καταλάβετε που κινούνται μουσικά οι τέσσερις γείτονες μας πρέπει να σας πω το εξής. Κάποιος ακούμπησε στο τραπέζι 4 χαρτιά για κάθε μία από τις μεγάλες thrash μπάντες και εκείνοι θέλοντας ή μη διάλεξαν αυτή των Anthrax.
Εμπλουτίζοντας βέβαια, την επιρροή τους αυτή με ήχους πιο σύγχρονους, τύπου Machine Head και έτσι δημιούργησαν έναν δικό τους ήχο, που άλλοι τον ονομάζουν metalcore και άλλοι Nu Metal. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει πολύ ενέργεια μέσα του και σε κάνει να κουράσεις το σβέρκο.
Αναμφισβήτητα, υπάρχουν και ψήγματα Sepultura και Testament μέσα στο “The Seed of Foolishness”, ειδικά στον τομέα των φωνητικών αλλά αυτό δεν είναι διόλου κακό.
Οι Extrema δεν ξεπατικώνουν, αλλά ούτε δημιουργούν κάτι που το νιώθεις καινούργιο. Σου δίνεται και πάλι η αίσθηση του deja-vu, μα ευτυχώς για αυτούς η ώρα περνάει όμορφα.
Σε στιγμές σαν το “The Distance” πάλλεται η ψυχή μου και ταξιδεύω χρόνια πριν όταν ξεκίνησε το όλο κόλπο και ακούω πολλές όμορφες ιδέες στο 8-λεπτο “Ending Prophecies”, όμως δε θα το προτείνω σε κάποιον που δεν είναι ήδη μυημένος σε αυτόν τον ήχο.
Στα συν η καλή άρθρωση της αγγλικής γλώσσας του frontman, GL Perotti και το σίγουρα καλό δέσιμο μεταξύ των μελών του συγκροτήματος.
Αξιοπρόσεκτη η έκτη δουλειά των Ιταλών Extrema, αλλά δεν με εντυπωσίασε.
Εν κατακλείδι, αν γουστάρεις ήχο μεταξύ Anthrax, Machine Head και Disturbed, τσέκαρε τους και δε θα το μετανιώσεις. Αν είσαι πολύ επιλεκτικός στο τι ψωνίζεις, πήγαινε στην παρακάτω δισκοκριτική γιατί αυτό το έχεις σίγουρα ακούσει ξανά.
Αν δε θες κάτι ιταλικό στη συλλογή σου, σου προτείνω τους Kruna!
About the Author
