Πως και πως περίμενα αυτή την ημέρα. Πρώτον, για να διαπιστώσω το σε πόσο καλή φόρμα είναι μετα την ευρωπαϊκή τους περιοδεία οι Χιλιομόδιοι και δεύτερον, να ακούσω ζωντανά τον τεράστιο ήχο των Omega Monolith.
Αφού ήπιαμε τα πρώτα μπιράκια έξω από το ΑΝ και χαιρετηθήκαμε όλοι οι γνωστοί μεταξύ μας, ήρθε η ώρα για να ξεκινήσει το θέμα και οι δύο τύποι ανέβηκαν στη σκηνή. Ο Αλέξανδρος έβγαλε από τη θήκη τις καπνισμένες του μπακέτες και ο Επιστήμονας (όπως τον αποκαλεί ένας φίλος) Τάκης πήρε θέση μπροστά στα μπλιμπλίκια του.
Ο κόσμος στο χώρο ήταν αρκετός αλλά όχι όσος θα έπρεπε για το μεγαλείο της μουσικής των Monolith (τους οποίους μετά από αυτό που έζησα, βάπτισα ONGOLITH).
Πονάει άραγε, να σου κρεμάσουν βαρίδια από τα @@; Τέτοια είναι η αντιστοιχία συναισθηματικά με το τι γεννάται μέσα στην ψυχή σου με την psychedelic αναρχία του κιθαριστικού μένους του Τάκη και με τον κανιβαλισμό/καταιγισμό στα τύμπανα από τον Αλέξανδρο.
Από ότι φάνηκε, όσοι βαριόντουσαν να παρακολουθήσουν, παρά μόνο τους headliners, άκουσαν τον τόσο θόρυβο και αποφάσισαν να τσεκάρουν τι γίνεται, με αποτέλεσμα το ΑΝ να αρχίζει να γεμίζει και πολλά κεφάλια να κουνιούνται στους επαναστατικούς ρυθμούς των Omega Monolith.
40 λεπτά καλοπαιγμένου experimental post που αν και δεν είχε ούτε μια κραυγή ως φωνητικά, δεν κούρασε και νομίζω πως ήταν μια πολύ καλή εμπειρία για όλους μας.
Οι άνθρωποι επειδή προσέχουν τον ήχο τους είχαν φέρει δικά τους μηχανήματα με τις καμπίνες SUNN να δεσπόζουν και να τραμπαλίζονται πέρα δώθε από το ωστικό κύμα των drums και οι σεισμικές δονήσεις μάλλον, έγιναν αισθητές στην πρωτεύουσα του Νεπάλ (Kathmandu), όπου ανησύχησαν τους Βουδιστές μοναχούς που προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με το Θείο.
Το Τσουνάμι των Monolith ήταν ότι πιο καταστροφικό έχω αντιμετωπίσει τελευταία και σεμνά λυγίζω τον κορμό μου σε υπόκλιση μπροστά στο μεγαλείο τους! Τη συναυλία τους έκλεισε ένα από τα δυνατότερα χειροκροτήματα που έχει φιλοξενήσει ο χώρος και αυτό τα λέει όλα.
Στη συνέχεια, στην σκηνή ανέβηκαν οι Half Gramme of Somma, οι οποίοι ομολογουμένως είχαν πολύ δύσκολη δουλειά να φέρουν σε πέρας. Το κεφαλοκλείδωμα που μας έκαναν οι ΜONOLITH, που χάρη σε εκείνους γέμισε νωρίτερα ο χώρος, ήταν πολύ δύσκολο να επαναληφθεί.
Είχα ακούσει πρόσφατα το ομώνυμο album τους, το οποίο μου άφησε ευχάριστη γεύση και περίμενα να δω πως θα αποτυπωθεί ζωντανά.
Αλλά δυστυχώς, κάτι γινόταν με τον ήχο. Μπροστά ο τραγουδιστής δεν ακουγόταν καθόλου, οπότε άρχισα να πηγαίνω γύρω γύρω στο μαγαζί για να βρω κάποιο σημείο να αράξω να ακούσω σωστά.
Μάταια. Κάπου έχανα το μπάσο, κάπου ακουγόταν περισσότερο από ότι έπρεπε η φωνή και γενικά το όλο σύνολο αδικούσε πολύ τους HGOS, οι οποίοι προσπαθούσαν παραπάνω από φιλότιμα να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Ο frontman τους, κινητικότατος και πολύ συμπαθής ζεστός με το κοινό και με αρκετά καλά κρατήματα στο λαρύγγι του πάσχιζε να ακουστεί σωστά.
Εν κατακλείδι, δεν κατάφερα να ολοκληρώσω γνώμη για αυτό το συγκρότημα και θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσω να τους δω κάποια άλλη φορά.
Τι και αν διασκεύασαν Nirvana, το μόνο πράγμα που μου έμεινε πραγματικά ήταν οι ομοιότητες στους μορφασμούς του drummer με τον Νίκο Σταυρίδη (τον ηθοποιό, βρε!).
Ακούστε όμως, το CD τους γιατί είναι όντως όμορφο και μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Από κει και πέρα, τα έχουμε ξαναπεί για το καλό timing, την εξαιρετική δουλειά και την τιμιότητα στη σκηνή των 1000mods, που τους έχει κάνει να φεύγουν περιοδεύοντας σε 10 χώρες.
Τα τυπάκια έχουν ξεφύγει, ο επαγγελματισμός τους θαρρείς πως δεν έχει όρια και οι χαμογελαστές, πάντοτε, φάτσες τους σε κάνουν να θέλεις να τους στηρίξεις με “βία”.
Το ΑΝ ήταν σχεδόν κατάμεστο και ευτυχώς οι τεράστιοι ανεμιστήρες του μας πάγωναν λίγο τα μούτρα.
Κόσμος όρμησε στο πάλκο και άρχισε να συνδέει και να ξεσυνδέει και με το που ετοιμάστηκαν μας άρπαξαν από το σβέρκο, όπως κάνει η μάνα γάτα στα ψιψίνια της, παίζοντας το εκπληκτικό “El Rollito”, δημιουργώντας χαμό από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα.
“Navy in Alice”, “Road To Burn” και ένα τσιγάρο δρόμος είναι ώσπου να δημιουργηθεί πεδίο μάχης στα έμπροσθεν, όπου ιδρωμένοι νεανίες χοροπηδούν δίχως αύριο.
“Track me”, “7 Flies”, “Vidage” και ο Dani ρωτάει συνεχώς αν αντέχουμε άλλο. Και πως να πεις όχι!
Αν οι δυσοίωνες προβλέψεις των επιστημόνων βγουν αληθινές και η Αθήνα σε 50 χρόνια έχει τη δική της έρημο, εμείς οι extreme sporters θα κάνουμε off road rallies ακούγοντας τη μουσική των Χιλιομοδιών.
Με το “Vidage” ξυπνούν και οι νεκροί και όταν ακούγεται πως το επόμενο τραγούδι δεν είναι δικό τους, όλοι καταλαβαίνουν ότι ακολουθεί το “Snowblind” των θεών Black Sabbath, που συγκλονίζει το σύμπαν και ακολουθείτε από ένα φοβερό “Burnt Sleep”.
Τα παιδιά να σπάνε τα πάντα πάνω στη σκηνή και τα crowd surfings να δίνουν και να παίρνουν και μετά από κάμποση ώρα μας αποχαιρετούν δυνατά με το “Super Van Vacation”.
Μια βραδιά που μας αφήνει με χαμόγελο στα χείλη και υπερήφανους πως υπάρχουν αξιόλογα μουσικά σχήματα στον ελλαδικό χώρο, τα οποία μπορεί κανείς να απολαύσει με λίγα ευρώ.
Έφυγα από το ΑΝ πλούσιος σε συναισθήματα και με το διπλό μωβ βινύλιο του “Super Van Vacation” και την κασέτα “Black Campaign” των Omega Monolith, που με γύρισε μία τουλάχιστον δεκαετία πίσω!
ΕΥΓΕ!!!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
About the Author
