Occult rock! Έτσι, έχει βαπτίσει η παγκόσμια μουσική βιομηχανία όλα αυτά αναγεννησιακά συγκροτήματα που παίρνουν σαν βάση την κληρονομιά των Black Sabbath και την διανθίζουν με άλλες 60s-70s επιρροές.
Ένα από τα πιο αξιόλογα σχήματα αυτού του τύπου, τα τελευταία χρόνια είναι οι Καναδοί Blood Ceremony. Έχοντας έντονη τη Sabbath-ίλα και την αιθέρια φωνή της Alia O’Brien, να φέρνει στο νου Jefferson Airplane, αλλά και τη χρήση φλάουτου να μας δείχνει ότι αγάπησαν κάποια στιγμή τον Ian Anderson, έρχονται με το τρίτο τους album, μέσω της Rise Above για να μας αποδείξουν πως το προηγούμενο αριστούργημα τους, “Living with the Ancients” δεν ήταν μια απλή μπαλωθιά, αλλά προειδοποιητικός πυροβολισμός, που σε αφήνει παγωμένο, φοβούμενος πως την επόμενη θα τη φας στο ψαχνό.
Με το που ξεκινάει το “The Eldritch Dark”, με το κομμάτι “Witchwood”, η πρώτη σφαίρα σε πετυχαίνει σε ζωτικό όργανο και σου κόβει προσωρινά την ανάσα. Η ατμόσφαιρα έντονη και μαγική σε μια παραγωγή που συνοδεύει εξαιρετικά το εγχείρημα αυτό.
Το δεύτερο “Goodbye Gemini” που επιλέχθηκε και ως single, δείχνει και πάλι πως το φλάουτο της Alia μαζί με τα φωνητικά της είναι ο θεμέλιος λίθος, όπου το οικοδόμημα Blood Ceremony στηρίζεται.
Στο “Lord Summerisle” εμφανίζεται στα κύρια φωνητικά, ο μπασίστα Lukas Gadke, συνοδευόμενος από μια ακουστική κιθάρα και τα φωνητικά και φλάουτο της κυρίας της παρέας.
Το Doom εδραιώνει και πάλι τη θέση του με το πανέμορφο riff του Sean Kenneddy, στο “Ballad of the Weird Sisters” με το βιολί να μπαίνει στο λογαριασμό και να δημιουργείτε μια αληθινά μεσαιωνική, παραμύθια εικόνα. Το κλίμα φέρνει σε Blackmore’s Night με πιο σκοτεινή διάθεση και φαντάζεσαι να βλέπεις τους ιππότες να φρουρούν το Καναδέζικο κάστρο.
Η πιο δυναμική σύνθεση του “The Eldritch Dark” είναι το ομώνυμο κομμάτι, και ίσως το πιο κοντινό στα Sabbath πατήματα και όσο περνάει η ώρα, θέλω να κάνω πρόταση γάμο στην καλλίφωνο κυρία. Ο ήχος του hammond δεν λείπει βέβαια, και παίρνει τις εντυπώσεις στο “Drawing down the moon”, αλλά το φλάουτο γυρνά στον πρωταγωνιστικό ρόλο στο ορχηστρικό “Faunus”, ωσπού φτάνουμε στο τελικό 8-λεπτο έπος “The Magician” να κλείνει ιδανικά ένα 40-λεπτο θρίαμβο.
Το τρίτο album των Καναδών Blood Ceremony είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα του είδους για φέτος και θα κονταροκτυπηθεί στις ψηλές θέσεις με το “Infestissumam” των Ghost!
About the Author
