Δε θυμάμαι άλλη φορά μουσική συναυλία στην Ελλάδα να συνοδεύεται από τέτοιο σωρό δημοσιευμάτων που δεν έχουν σχέση με τη μουσική αυτή καθεαυτή.
Όλα ξεκίνησαν με τη μεταφορά της συναυλίας από το Ο.Α.Κ.Α. στη Μαλακάσα, παράπονα και καταγγελίες από την πλευρά των καταναλωτών, την επαναφορά της στο Ολυμπιακό Στάδιο και την ανακοίνωση- άδειασμα του Roger Waters, ο οποίος συνεχάρη τους αδελφούς Έλληνες που πίεσαν ώστε να γύρισε το show στο αρχικό venue.
Έπειτα, ο Waters σε δηλώσεις του ανέφερε τη Χρυσή Αυγή, η οποία απάντησε με ήθος και πολύ ευγενικά (αστειεύομαι έτσι;) και ο πρώτος βγήκε μετά από αυτό σε video και μίλησε για φτηνά εισιτήρια των 18 €, που τελικά ήταν σε συγκεκριμένες θύρες και ήταν διαθέσιμα από 25 Ιουλίου και όποιος προλάβει. Αυτή η κίνηση στενοχώρησε πολλούς από κείνους που είχαν καταβάλει μεγαλύτερα ποσά εξαρχής και ξαφνικά βλέπουν ότι θα μπορούσαν να γλιτώσουν λίγα από τα χρήματα τους.
Εκτός αυτών, το show σήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από Εβραίους ανά τον κόσμο για την επικόλληση του Άστρου του Δαυίδ στο φουσκωτό γουρούνι που πετάει κατά τη διάρκεια του “The Wall” και από μέρους συναδέλφων του μουσικών όπως ο David Draiman των Disturbed (link).
Αλλά ας ξεκινήσουμε το οδοιπορικό και την εξιστόρηση της εμπειρίας του να παρακολουθείς μία τόσο μεγάλη οπτικοακουστική παραγωγή.
Μετά από αρκετό περπάτημα, ΜΕΤΡΟ και προαστιακό και έξτρα περπάτημα, αλλά χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία, ο συντάκτης οδοιπόρος βρέθηκε να κάθεται στην Press Area που είχε στηθεί στη Θύρα 25 του Ο.Α.Κ.Α. Αν ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας, θα ήμουν σκέτος άρχοντας, αλλά και για συναυλία διαγωνίως δεξιά της σκηνής θεωρούμαι αρκετά προνομιούχος. Κάποιοι πιο οργανωμένοι είχαν και κιάλια τσέπης για να βλέπουν της λεπτομέρειες που το γυμνό μάτι δεν ξεχωρίζει.
Το γλυκό βουητό του κόσμου που όλο και αυξανόταν, ως την έναρξη του show, ήταν το κατάλληλο support act για μια τέτοια βραδιά.
21.30 η ώρα και ο Roger Waters εμφανίζεται τρέχοντας πέρα δώθε και χαιρετώντας, ως τη στιγμή που με την βοήθεια του επιτελείου του ντύνεται ώστε να μοιάζει αξιωματούχος κάποιας Υπηρεσίας Πληροφοριών.
Ακολουθεί ηχητική εισαγωγή που λέει “Ι am Spartacus” σε διάφορες γλώσσες (στα ελληνικά έγραφε “Είμαι ο Πάρτακος”, χαχαχα) και οι μεταφράσεις γέμισαν το τείχος το οποίο είχε ένα μεγάλο κενό στο κέντρο, στο σημείο που ήταν στημένοι οι μουσικοί. Πυροβολισμοί από μαχητικά Στούκας γέμισαν το χώρο δείχνοντας το πόσο καλά λειτουργούσε η τετραφωνία (γυρνούσες ενστικτωδώς να βρεις από που έρχεται ο θόρυβος) και ένα ομοίωμα αεροπλάνου εμφανίστηκε από την αντίθετη πλευρά της σκηνής και έπεσε πάνω στο τείχος γκρεμίζοντας ένα κομμάτι του.
Με το άκουσμα του “Another Brick in The Wall Part 1”, ο κόσμος αντιδρά με κραυγές και χειροκροτήματα και είναι εκεί που καταλαβαίνεις το τι θα ακολουθήσει.
Στο “Part 2” έχει εμφανιστεί ήδη ένας φουσκωτός “δάσκαλος” με κέρατα και βούρδουλα και ένα τσούρμο μπόμπιρες με μπλούζες που γράφουν “Fear Builds Walls” (ο φόβος κτίζει τείχη), διώχνουν το τέρας από τη σκηνή.
Στο τέλος, ο Roger Waters ευχαριστεί τα παιδάκια για την εξαίρετη εμφάνιση τους και όλους εμάς που ήρθαμε στο Στάδιο. Μιλώντας σπασμένα ελληνικά (“Είναι δύσκολη η γλώσσα σου”, μας είπε) αφιέρωσε το επόμενο τραγούδι στα θύματα των πολέμων και της κρατικής τρομοκρατίας. “Mother” σε μια εξαιρετική εκτέλεση με την προβολή του ίδιου του Waters σε μικρότερη ηλικία να το τραγουδάει.
Το τείχος έχει αρχίσει και κλείνει όλο και περισσότερο και σε κάποια φάση η αριστερή του πλευρά γράφει “ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ” και ο κόσμος ζητωκραυγάζει τη δήλωση αυτή.
Στο “Don’t Leave me now” εμφανίζεται φουσκωτή διασταύρωση γυναίκα/ αλογάκι της Παναγίας στα δεξιά του Roger Waters και αφού ακούγεται το “Another Brick in The Wall Part Part 3” και το σύντομο “Goodbye Cruel World”, η ώρα είναι 22.30 και το προγραμματισμένο διάλειμμα έρχεται. Εξάλλου είναι Άγγλοι οι κύριοι και δεν αργούν εύκολα.
Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, το τείχος κατακλύζεται από φωτογραφίες θυμάτων πολέμων και κρατικών ή παρακρατικών δολοφονιών, όταν 20 λεπτά αργότερα και αφού το τείχος έχει κλείσει τελείως ακούγεται το “Hey You”, που σημαίνει την αρχή του δεύτερου μέρους.
“Is there anybody out there?” με τα μάτια του Waters σε κοντινό πλάνο να μας κοιτάνε προβαλλόμενα στο τείχος και ξάφνου ένα σαλόνι εμφανίζεται στην αριστερή μεριά του, όπου ο Βρετανός κάθεται και τραγουδάει το “Nobody Home”.
Άλλη μια δυνατή στιγμή ήρθε με το “Bring the Boys Home”, με μήνυμα στο τείχος όλο νόημα. “Every gun made, every warship launched, every rocket fires, signifies in the final sense a theft, from those who hunger and are not fed, from those who are cold and are not clothed”, απόσπασμα από λόγο του Προέδρου Eisenhower το 1952.
Ακολουθεί ένα από τα πιο σημαντικά τραγούδια των Floyd, το “Comfortably numb”, με το εξαιρετικό σόλο στην κιθάρα από τον Dave Kilminster.
Και να σου το μπαλόνι-αγριογούρουνο με το Άστρο του Δαυίδ (που δημιούργησε αντιδράσεις Εβραϊκών λόμπι), το σφυροδρέπανο και το σήμα του δολαρίου, να κάνει βόλτες πάνω από την αρένα στο “The Show must go on”. O Waters ντύνεται και πάλι “ασφαλίτης” και μας πυροβολεί στο “In The Flesh” και στη συνέχεια αναρωτιέται αν υπάρχουν παρανοϊκοί στο Στάδιο. “Αυτό είναι για εσάς” λέει και “Run Like Hell”.
“Stop” και “The Trial”, στο τέλος του οποίου το τείχος γκρεμίζεται και οι μουσικοί βγαίνουν από τα συντρίμμια για το “Outside the Wall”. O Roger Waters με τρομπέτα, o drummer Graham Broad με ukelele, o John Carin με ακουστική κιθάρα, ο Dave Kilminster με banjo, ο Harry Waters με ακορντεόν, ο G.E. Smith με μαντολίνο και ο τραγουδιστής Robbie Wycoff μας αποχαιρετούν με τον αρχηγό τους να τους παρουσιάζει έναν έναν και όλοι μαζί υποκλίνονται μπροστά μας, ευχαριστώντας μας ξανά και ξανά.
Ένα ολοκληρωμένο θέαμα που θα μάγευε ακόμα και όσους δεν έχουν σχέση με τη rock μουσική και τα έργα των Pink Floyd. Ίσως η μεγαλύτερη στιγμή τούτης της χρονιάς!
Ευχαριστούμε, Roger Waters!
Υ.Γ. Το μήνυμα που βγάζει το The Wall είναι σημαντικό και πρέπει να ακουστεί, ακόμα και αν προέρχεται από άνθρωπο, ο οποίος είναι τώρα όσο πλούσιος γίνεται. Το μήνυμα πρέπει να αγκαλιαστεί και να παραμείνει διαχρονικό, ακόμα και μετά το θάνατο του μεγάλου αυτού δημιουργού.
photos: Αναστασία Βερτεούρη
About the Author
