Κακά τα ψέματα! Οι Βρετανοί γίνανε τόσο επιτυχημένοι λόγω της ιδιαίτερης χροιάς του Brian Molko. Συγκροτήματα με πολύ μεγαλύτερο ταλέντο δεν κατάφεραν να πουλήσουν όσο αυτοί.
Μέχρι το “Sleeping with Ghosts” τα πράγματα ήταν πιο εμπνευσμένα και λίγο μαγκιόρικα, έτσι ώστε να μην κάνουν και τους άντρες-συνοδούς να θέλουν να κρεμαστούν από τη ζώνη τους για να γλιτώσουν, αλλά μετά άρχισαν να φθίνουν. Το “Meds” δεν ήταν κακό και το “Battle for the sun” έβγαλε κάποια ραδιοφωνικά hits. Το έβδομο τους album, “Loud Like Love”, όπως φαίνεται και από τον τίτλο είναι πιο αγαπουλίνικο.
Ξεκινάει με μία σύνθεση, που περισσότερο φέρνει σε Coldplay και φέρει τον ίδιο τίτλο με το album. Στην συνέχεια, το “Scene of the crime” είναι ασφαλώς καλύτερο και βγάζει νόημα στα αυτιά μου.
Τώρα, το επόμενο τραγούδι αρχίζει ως εξής “My computer thinks I’m gay, I threw that piece of junk away” και με βάζεις σε σκέψεις. Επειδή η πέτσα μου είναι σκληρή, αποφασίζω να ακούσω το χλιαρό “Too Many Friends” ως το τέλος. Μπορεί σαν ηθικό δίδαγμα να είναι ωραίο, αφού λέει πως στο internet μπορείς να έχεις πολλούς φίλους, αλλά όχι απαραίτητα πραγματικούς, αλλά μιλάμε για ένα τραγούδι που δε θα έχει το ανάλογο airplay, παρότι παίζει ήδη στα ραδιόφωνα.
To “Hold on to me” είναι ίσως το πιο συμπαθητικό κομμάτι του δίσκου, χωρίς να είναι κάτι που θα σε κάνει να χειροκροτήσεις με πάθος, όσο και αν προσπαθεί το μπάσο στο “Rob the bank”, οι στίχοι το προδίδουν και πάλι, όντας και εδώ τόσο γλυκανάλατοι, που εύχομαι να μην καταλάβαινα τη γλώσσα τους και να ευχαριστιόμουν περισσότερο τη μουσική.
“Α Million Little Pieces” και πάλι με “ερωτισμό” στους στίχους και μου φαίνεται πως είτε ο Molko έχει καιρό να κάνει σεξ ή έχει βρει το νόημα της ύπαρξης του. Ευτυχώς, το ρεφρέν του “Exit Wounds” ψιλοσώζει τους Placebo από την απόλυτη κατακραυγή, αλλά το επόμενο του “Purify” μας προσγειώνει πάλι στην μετριότητα, όσο και αν φωνάζει στο ρεφρέν ο Molko, δεν πείθει στη συγκεκριμένη προσπάθεια, μιας που αυτό το κάνουν και τα Κόκκινα Χαλιά. Βέβαια, στο ραδιόφωνο δίπλα σε άλλες μετριότητες θα είναι για βραβείο!
“Begin The End” και ο έρωτας είναι πάλι στο προσκήνιο. Και να τονίσω εδώ, πως δεν έχω πρόβλημα με τον έρωτα, ως μουσική έμπνευση, απλά εδώ μας τον αφηγούνται. Δεν θα τον νιώσουμε ακούγοντας και αυτό είναι λόγω έλλειψης συναισθήματος του “Loud Like Love”, που περιορίζει πάρα πολύ το ηλικιακό target group των Placebo. Και το τέλος με το “Bosco”, δεν αλλάζει διόλου τη γνώμη μου, πως αυτό είναι το πιο γλυκανάλατο, ανούσιο album τους.
Αν δεν είσαι Molkίτσα, βάλε τα λεφτά στον κουμπαρά ή δώρισε τα στο Χαμόγελο του Παιδιού.
About the Author
