Για όσους δεν αναγνωρίζουν αυτό το όνομα, μιλάμε για ένα εκ των κιθαριστών στα πρώτα χρόνια των Hellacopters, και μετέπειτα ηγέτη και frontman των επίσης εξαιρετικών Backyard Babies.
Και λόγω περγαμηνών και ιστορίας στην σουηδική μουσική βιομηχανία, δεν μπορεί παρά να βάζει ψηλά τον πήχη και να απαιτείς ο άνθρωπος αυτός να τον υπερπηδήσει με ευκολία.
Αφού συνεργάστηκε και με τον Michael Monroe, αποφάσισε πως ήρθε η ώρα για να κυκλοφορήσει το πρώτο άκρως προσωπικό του album, που θα φέρει ως τίτλο το καλλιτεχνικό όνομα Dregen, του κατά κόσμον μουσικού Andreas Tyrone Svensson.
Τι να περιμένεις; Garage στοιχεία, hard rock ύφος με blues εκφάνσεις, πιο mainstream pop rock στιγμές και απλές, αλλά πολύ αναγνωρίσιμες κιθαριστικές γραμμές.
Το εναρκτήριο “Divisions of me” έχει ύφος κοντά στις δουλείες του με τα προαναφερθέντα σχήματα, με το μίας νότας πιάνο να θυμίζει Hellacopters και “By the grace of God” και πιασάρικο ρεφρέν σε ένα σύνολο γνώριμου αλήτικου Glam rock ‘n’ roll. Στη συνέχεια, με το πιο radio friendly “Just Like That”, του οποίου το video clip βλέπετε στο τέλος του κειμένου, μπορούν να βρουν χώρο και οι πιο χαλαροί alternative rockers, αφού το τραγούδι είναι πιο κοντά στους Dandy Warhols (ίσως να το παρατραβάω λίγο), παρά στο αλήτικο r’n’r.
Τα πράγματα όμως, γίνονται όλο και πιο ενδιαφέροντα με το blues “Flat tyre on a muddy road” και το πανέμορφο riff, παρέα με τα γυναικεία χορωδιακά, που κάνουν το “Gig Pig”, ένα όμορφο κομμάτι με έντονη γεύση από Guns ‘n’ Roses.
Στην ίδια διάθεση, που συνδυάζει το garage με το glam σε έναν πολύ φιλικό για τους περισσότερους rockers ήχο, κινούνται και τα δύο επόμενα κομμάτια “Pink Hearse” και “Bad Situation” (από τις καλύτερες στιγμές του album) και ακολουθεί και το όμορφο “One man army”, αν και φέρνει πολύ το “School’s Out” του μέγιστου Alice Cooper.
To ωραίο αυτό παρθενικό ντεμπούτο του Dregen τελειώνει με ένα κομμάτι με ελαφριά essence Marilyn Manson (“6_10”), αλλά σε πιο τσαχπινογαρλιάρικο, με ένα πιο αντρικό “Refuse” (και ένα ακόμα χαρακτηριστικό Dregen riff) και κλείνει με το πιο rock ‘n’ roll “Mojo’s Gone”, που θα σε κάνει να χορέψεις.
Αυτό εδώ το solo album του συμπαθή και ταλαντούχου Dregen, δε θα αποκαταστήσει τη Hellacopters νοσταλγία σου, ούτε θα σε απαλύνει από την πολυετή προσμονή νέου υλικού των Babies (όπως δήλωσε ίσως του χρόνου να έχουμε και τέτοιο), αλλά είναι κάτι που σε κάνει ευτυχισμένο και ανοίγει σίγουρα έναν νέο λογαριασμό με τη ροκιά!
About the Author
