Πολύς λόγος γίνεται συχνά πυκνά περί (rock/ metal) ελληνικής μουσικής σκηνής και η αλήθεια είναι πως παρά τα αρκετά θετικά της, υπάρχουν πάρα πολλά αρνητικά, που λίγο πολύ όλοι τα γνωρίζουμε και τα συναντάμε, αλλά σπάνια τα αναφέρουμε προκειμένου να μη χαλάσουμε το “παραμύθι”.
Εννοείται πως τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο σε πολλούς τομείς, αλλά έχουμε δρόμο ακόμα. Καλές μπάντες σίγουρα υπάρχουν και αρκετές αλληλοϋποστηρίζονται.
Δεν είναι όλα όμως υπέροχα και αγγελικά πλασμένα… Τουλάχιστον στο δικό μου, ύπουλο, μυαλό.
Τι είναι η ελληνική σκηνή, σε ότι αφορά τις μπάντες της;
–Είναι αυτή που κάνει κάθε μέρα live στην πιο μικρή τρύπα, μαζεύοντας τρεις κολλητούς, το μπατζανάκη της και μια ξαδέρφη που ήρθε από το χωριό.
–Αυτή που νομίζει πως θα πέσει κάποιο δισκογραφικό συμβόλαιο ουρανοκατέβατα.
–Αυτή που θα βγάλει επαγγελματικές φωτογραφίες, wallpaper, μπιλιετάκια, κούπες με το logo της μπάντας, παντόφλες, οδοντογλυφίδες, αλλά όχι μουσική.
–Αυτή που στέλνει συνεχώς δελτία τύπου, νομίζοντας πως θεωρείται “νέο” η κάθε κίνησή της.
–Αυτή που θα ηχογραφήσει ένα σουβέρ τριών κομματιών, νομίζοντας πως ανακάλυψε εκ νέου τη μουσική.
–Αυτή που θα τα πάρει κρανίο άπαξ και διαβάσει μέτρια, ή κακή, κριτική σε κάποιο zine.
–Αυτή που δε θα δεχτεί με τίποτα να προσπαθήσεις να μετακινήσεις το καλάμι που έχει καβαλήσει.
–Είναι αυτή που αφότου ολοκληρώσει το set της σε μια συναυλία, δε θα μπει στον κόπο να παραμείνει στο χώρο για να στηρίξει την επόμενη εγχώρια μπάντα.
–Αυτή που εν έτει 2013 αδυνατεί να καταλάβει πως μια καλή παραγωγή μπορεί να επιτευχθεί πολύ (πολύ) πιο εύκολα, από ότι παλαιότερα, αδιαφορώντας εν τέλει για αυτήν.
–Αυτή που νομίζει πως ένα live σε ένα 2×2 bar, ή στο κουτούκι του θείου της, είναι πραγματική “συναυλία”.
–Αυτή που επειδή κανόνισε 2-3 live στο εξωτερικό, νομίζει πως έγινε φίρμα.
–Αυτή που θα δημιουργήσει κλίκες και θα στηρίζει μονάχα τις φιλικά προσκείμενες μπάντες.
–Αυτή που είναι πεπεισμένη πως δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από φτασμένα συγκροτήματα του εξωτερικού.
–Είναι αυτή που δε δέχεται να αφουγκραστεί τις παγκόσμιες μουσικές επιρροές, επιμένοντας να αναμασάει τους ίδιους ήχους προκειμένου να δηλώνει “true” στο είδος της.
–Είναι αυτή που θεωρεί δεδομένο πως οι συναυλίες της οφείλουν να έχουν την ίδια προβολή και κάλυψη, με αυτές που διαθέτουν σχήματα από το εξωτερικό.
–Αυτή που θα υπερτιμολογήσει τα μπλουζάκια, τα demo, τα cd (τα μπιλιετάκια, τις κούπες, τις παντόφλες) κτλ, μπας και βγάλει εξολοκλήρου τα έξοδά της, άσχετα εάν η ίδια δεν πλησιάζει στο merch άλλων μπαντών.
–Αυτή που δηλώνει ευγνωμοσύνη άπαξ και ασχοληθεί κάποιο zine μαζί της, αλλά με το που κάνει 2-3 καλά support και τέσσερα “headlining” shows στο προαναφερθέν κουτούκι, θα μεταμορφωθεί σε ντίβα.
–Αυτή που θεωρεί πως οτιδήποτε γράφει, αξίζει να ηχογραφηθεί και να το ακούσει ολόκληρος ο πλανήτης.
–Είναι αυτή που συνέχεια νομίζει πως χαραμίζεται, και ότι δεν της δόθηκε καμία ευκαιρία…
Βασικά είναι πολλά άλλα ακόμα, τα οποία ίσως να μου διαφεύγουν (όποιος θέλει συμπληρώνει…)
About the Author
