Μπορώ να γράφω και να μιλάω ατελείωτες ώρες για τον MikePatton, καθώς θεωρώ πως αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μουσικές μορφές των τελευταίων δεκαετιών.
Στην προκειμένη περίπτωση θα προσπαθήσω να είμαι φειδωλός και συγκεκριμένος όμως. Καταρχάς όποιος δε γνωρίζει, ή δε συμπαθεί, τα παρανοϊκό σε πολλά επίπεδα έργο του εν λόγω κυρίου, καλύτερα να μην ασχοληθεί περαιτέρω με αυτήν την κριτική. Διότι δύσκολα κάποιος που δεν έχει συνηθίσει την αξιοθαύμαστη τρέλα του Patton θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει το όλο εγχείρημα του “MondoCane”. Επί της ουσίας λοιπόν, το albumπεριέχει έντεκα ιταλικά popκομμάτια από τα 50s και 60s, τα οποία έχει διασκευάσει ο MikePatton με τη βοήθεια μιας 65μελούς (!) ορχήστρας. Η απόδοση είναι πραγματικά άψογη και η εκκεντρική μουσική αντίληψη του ερμηνευτή είναι διάχυτη σε όλο το δίσκο. Το ότι δεν τραγουδάει στη μητρική του γλώσσα, λίγη σημασία έχει, καθώς ακούγοντάς τον θαρρείς πως κάλλιστα έχει (και) ιταλικές ρίζες. Παραγωγή, artwork και εκτελεστική δεινότητα στο ζενίθ, όπως σε κάθε κυκλοφορία του frontman των FaithNoMore, και με κινήσεις που σε κάνουν να απορείς για το επόμενο βήμα του καλλιτέχνη. Προφανώς το “MondoCane” δεν είναι για όλες τις ώρες και απευθύνεται ουσιαστικά σε όσους αρέσκονται στη σουρεαλιστική μουσική άποψη που προσφέρει ποικιλοτρόπως ο πολυτάραχος και ιδιοφυής νους του Patton. Τι σχέση έχει όλο αυτό με το ευρύτερο φάσμα της rock θα αναρωτιούνται μερικοί, και θα έχουν εν μέρει δίκιο. Από την άλλη όμως, οτιδήποτε έχει να κάνει με τον MikePatton είναι rock, εκ φύσεως.
About the Author
