Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγάνα
Esoteric ( Κείμενο: Βασίλης Χατζηβασιλείου)
Όταν ένα όνομα όπως οι Esoteric εμφανίζεται στη σκηνή, το ίδιο το βάρος του προοιωνίζεται κάτι διαφορετικό, κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Κι όμως, σε αντιπαραβολή με το όνομά τους, αυτό που συνέβη την Πέμπτη στο Floyd Live Stage κάθε άλλο παρά “esoteric” κρυφό ή εσωτερικό ήταν. Ήταν η εξωτερίκευση ενός σκοτεινού, αβυσσαλέου funeral death doom κόσμου, φορτισμένου συναισθηματικά, που μεταδόθηκε με ένταση, ειλικρίνεια και δέος σε κάθε γωνιά του Floyd.
Ήταν μια τελετουργία που οι νέοι οπαδοί έπρεπε να δουν και οι παλιοί να θυμηθούν”.
Από τις πρώτες νότες του “Beneath This Face”, η ατμόσφαιρα πάγωσε. Τα απόκοσμα φωνητικά του Greg Chandler έμοιαζαν να έρχονται από υπόγεια διάσταση, τυλιγμένα σε μια μακάβρια ομίχλη που πύκνωνε όσο το setlist προχωρούσε. Η μπάντα, ακούνητη σχεδόν, παρέμενε αφοσιωμένη στον ήχο της, έναν ήχο που προλόγισε ιδανικά τους Blood Incantation, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα, σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση, να επισκιάσει οποιονδήποτε headliner. Όχι όμως εδώ, καθότι οι Blood Incantation κατοικούν σε ανώτερα ηχητικά στρώματα, και οι Esoteric φρόντισαν να χτίσουν το κατάλληλο υπόστρωμα γι’ αυτά.
Τα visuals (κάτι ενδιάμεσο στο “The Maniacal Vale” και στο “The Pernicious Enigma”) που συνόδευαν τη μουσική δεν ήταν απλώς διακοσμητικά. Προσέφεραν επιφοίτηση και επιφώτιση στις μελωδίες που έλουζαν το κοινό με γεωμετρικά σχήματα, σκοτεινά χρώματα, ιριδισμοί φωτός που έμοιαζαν με ενεργειακά κύματα να συγχρονίζονται με τα riffs. Και ενώ τα βλέμματα όλων χάνονταν σε αυτή την οπτικοακουστική έκσταση, υπήρχε πάντα κάτι που τραβούσε, σαν άγκυρα τη ματιά μου πίσω στη σκηνή. Ο εξαχόρδος καταστροφέας του Marc Bodosian, που σφυροκοπούσε υπομονετικά το doom σύμπαν, και το black metal αισθητικής Björk t-shirt του, μια λεπτομέρεια που φάνηκε να συνοψίζει την παρανοϊκή αντίθεση του ήχου τους, σαν αχτίδα φωτός στο σκοτάδι, μία ομορφιά μέσα στην παραμόρφωση.
Οι Esoteric κινήθηκαν σε ρυθμούς σαδιστικά αργούς, με ελάχιστα ξεσπάσματα, και όμως κάθε στιγμή έμοιαζε απολύτως αναγκαία. Ο ήχος τους ακουμπά στους Morbid Angel, My Dying Bride, King Crimson, Spacemen 3 και Pink Floyd, δημιουργώντας μια διαχρονική σύνθεση όπου το death doom μπλέκεται με industrial και dark ambient απολήξεις.
Μια μουσική τόσο παραμορφωμένη όσο και καθαρτική.
Σε μια προσωπική παραδοχή, συγκροτήματα όπως οι YOB και η ψυχεδελική μαυρομεταλλική σκηνή του Tampere χρωστούν πολλά σε αυτούς τους Βρετανούς οραματιστές. Και τελικά, όπως διερωτάται κανείς μετά από μια τέτοια εμπειρία, είναι ευχή ή κατάρα να κατάγεσαι από το Birmingham, το λίκνο του heavy metal και της μουσικής παραμόρφωσης;
Ίσως και τα δύο. Όπως και να ’χει, για όλους εμάς που καθηλωθήκαμε, ήταν απλώς απολαυστικό και απόλυτα, αβυσσαλέο ηχητικά.
Blood Incantation (Κείμενο: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος)
Υπάρχουν συναυλίες που απλώς παρακολουθείς και υπάρχουν κι εκείνες που σε καθηλώνουν, σε μεταφέρουν αλλού, σε κάνουν να νιώσεις τυχερός που ήσουν παρών. Η εμφάνιση των Blood Incantation ανήκει χωρίς αμφιβολία στη δεύτερη κατηγορία. Έτσι κι αλλιώς, ήμασταν τυχεροί που τους είδαμε στο peak τους. Είναι μια μπάντα που όχι μόνο απολαμβάνει τον σεβασμό της death metal σκηνής, αλλά και καταφέρνει να ξεπερνά τα στενά της όρια, αγγίζοντας ακροατές πέρα από το είδος.
Από τα πρώτα λεπτά, ήταν φανερό πως πρόκειται για μια αψεγάδιαστη εμφάνιση. Ο ήχος καθαρός, επιθετικός και ταυτόχρονα space, όπως μόνο εκείνοι ξέρουν να τον χτίζουν. Οι Blood Incantation απέδειξαν ότι δεν χρειάζεται να γεμίζεις τον χώρο με φλυαρίες. H δύναμή τους βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, στη λεπτομέρεια, στη μουσική τους συνοχή.
Ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η στιγμή που ευχαρίστησαν από σκηνής τους Rotting Christ και τους Dead Congregation, που βρίσκονταν ανάμεσά μας στο κοινό. Μια όμορφη αναγνώριση από μια νεότερη γενιά προς εκείνους που έστρωσαν τον δρόμο. Ένα σπάνιο δείγμα σεβασμού και συνείδησης του πού πατάς.
Όσο για τον ήχο; Πολλοί γύρω μου ψιθύριζαν πόσο “Pink Floyd” είναι τα ατμοσφαιρικά τους μέρη αλλά όχι, δεν είναι Floyd. Είναι Eloy, είναι Can, είναι Camel. Είναι η γέφυρα που ενώνει το σκοτάδι του death metal με την ψυχεδέλεια του kraut rock της Γερμανίας, ένας space ήχος με ατμόσφαιρες, φιλοσοφική προοπτική και καμία διάθεση για φιγούρα. Όσοι δεν έχουν ακούσει εκείνον τον κόσμο, ίσως να μην κατάλαβαν πλήρως τη σύνδεση, αλλά τη βίωσαν κι αυτό αρκεί.
Φύγαμε από το live γεμάτοι μουσική. Μια εμπειρία που ακόμα και την επόμενη μέρα συνεχιζόταν στις κουβέντες μας, στα replay και στις συζητήσεις για τις στιγμές που ζήσαμε. Και θα το συζητάμε, όπως φαίνεται, για πολλά χρόνια ακόμα.
Οι Blood Incantation μας πρόσφεραν ένα ταξίδι και όσοι ήμασταν εκεί, το ξέρουμε καλά. Ήταν κάτι διαφορετικό, αληθινό και σπάνιο.
About the Author
