Ο Brent Hinds υπήρξε μια από τις πιο ατίθασες, μα και αυθεντικές φιγούρες του σύγχρονου metal. Ένας κιθαρίστας που δεν έπαιζε απλώς νότες, αλλά τις έλιωνε μέχρι να βγουν καπνοί μέρα από κολοσσιαία riff τόσο βαριά που έμοιαζαν με κινούμενες μηχανές, έτοιμες να καταπιούν τον δρόμο.
Η σχέση του με τις μοτοσικλέτες δεν ήταν απλά χόμπι, αλλά ήταν προέκταση της ζωής του. Όπως και στα live, έτσι και στη σέλα, έψαχνε πάντα την αδρεναλίνη, την ταχύτητα, το αίσθημα ελευθερίας που δεν χωρά σε λόγια.
Το γκάζι και η παραμόρφωση της κιθάρας του ήταν δύο όψεις της ίδιας δίψας για ζωή.
Δεν κρύφτηκε ποτέ πίσω από «καθωσπρεπισμούς». Έζησε το τρίπτυχο της ακολασίας με τρόπο που άλλους θα τους κατέστρεφε, αλλά εκείνον τον έκανε να ξεχειλίζει από έμπνευση. Στην κιθάρα του, μπορούσες να ακούσεις το άγριο ξενύχτι, το γέλιο στο μπαρ, τον ιδρώτα του δρόμου, την οργή και το πάθος.
Όλα γίνονταν ήχοι και όλα μετατρέπονταν σε riff που άφησαν ανεξίτηλο στίγμα στη μουσική των Mastodon και όχι μόνο.
Ο Brent ήταν ένας καουμπόη του heavy metal με το καουμπόικο καπέλο, το υποταγμένο στην δερματοστιξία σώμα και την άγρια καρδιά, έμοιαζε να κουβαλάει κάτι από τους τελευταίους πραγματικούς “outlaw” μουσικούς. Όμως πάνω απ’ όλα, ήταν ένας καλλιτέχνης που κατάφερε να δώσει μορφή σε εσωτερικές θύελλες και να τις κάνει να ηχούν σαν θηριώδεις καταρράκτες κιθάρας.
Σήμερα, η μηχανή του μπορεί να σταμάτησε, αλλά τα riffs του θα συνεχίσουν να αντηχούν σαν κινητήρες που δεν σβήνουν ποτέ. Ο ίδιος έφυγε όπως έζησε εντός και εκτός σκηνής, με πάθος, ταχύτητα και την ψυχή στο κόκκινο.
Καλό ταξίδι, Brent.
Ο δρόμος είναι δικός σου πια, χωρίς όρια και χωρίς φρένα…
Με αφορμή το άρθρο ας ρίξουμε μια ματιά σε συνεργασίες που είχε ο Hinds εκτός Mastodon.
West End Model
Οι West End Model είναι η πιο πηγαία μορφή έκφρασης του Hinds. Μαζί με τον φίλο του και κιθαρίστα Tom Cheshire παίζουν dark Americana και σε βάζουν σε κόσμους γεμάτους whiskey και σκοτεινών bar. Οι μελωδίες αναδεικνύουν μια διαφορετική πλευρά της ιδιοφυΐας του Hinds. Την ανάγκη του για την ακατέργαστη και μελωδική απλότητα.
Giraffe Tongue Orchestra
Εδώ ο Hinds έφτιαξε ένα super group με τους William DuVain (Alice in Chains) στη φωνή, Ben Weinman (The Dillinger Escape Plan) στη κιθάρα, Pete Griffin (Dethklok) στο μπάσο και Thomas Pridgen (The Mars Volta) στα drums. Το album τους “Broken Lines” είναι ένα μοντέρνο hard rock με τα riff του Hinds να προσπαθούν να τιθασεσύσουν τα παρανοϊκά χτυπήματα του Pridgen.
The Blood Vessels
Mια συνεργασία με το ντράμερ Eric Slick (Dr. Dog) και τον κιθαρίστα Mark Cobb. Εδώ είναι που ο Hinds αφήνει πραγματικά τις jazz-fusion και Frank Zappa επηρροές του ελεύθερες.
Ο Hinds είχε μια παθολογική ανάγκη να παίζει μουσική. ‘Εχει δώσει solo του από τους QOTSA μέχρι τον Theophilus London. Ενώ ήταν μέλος σε ένα σχήμα που διέυρυνε συνεχώς τα όρια του metal, ήθελε να παίζει κι άλλο…κι άλλο…κι άλλο. Ο τραγικός του θάνατος είναι μια μεγάλη απώλεια για τον χώρο της μουσικής.
78 About the Author
