Σήμερα, πριν από ακριβώς 31 χρόνια, στις 22 Αυγούστου του 1994, ο κόσμος δέχτηκε μια ηχητική βόμβα. Δεν ήταν θορυβώδης, ούτε επιθετική. Ήταν βαθιά, μελαγχολική. Το όνομά της: “Dummy” των Portishead, και η μουσική δεν έμεινε ίδια.
Το “Dummy” ήταν ένας ατμοσφαιρικός χάρτης ενός εσωτερικού κόσμου. Μια νυχτερινή περιπλάνηση σε νοτισμένους δρόμους, κάτω από το αμυδρό φως της πόλης, όπου ο πόνος, ο έρωτας και η νοσταλγία αναμειγνύονται με τον καπνό των τσιγάρων και τη γεύση του φθηνού whisky.
Η τριάδα από το Bristol , η αινιγματική Beth Gibbons, και οι δύο δημιουργοί Geoff Barrow και Adrian Utley, πέρασαν κάθε συμβατικό όριο. Πήραν το hip-hop των early 90’s, τα σκοτεινά μοτίβα των dance ρυθμών της εποχής, τη ψυχή των παλιών blues ηχογραφήσεων και τα έριξαν όλα σε έναν δοκιμαστικό σωλήνα.
Η φωνή της Beth Gibbons είναι το κέντρο του μουσικού ηλιακού συστήματος των Portishead. Δεν τραγουδάει…εξομολογείται. Φωνές που σπαράζουν, ψίθυροι που τρυπάνε την ψυχή, μια ευαισθησία τόσο γυμνή που νιώθεις σαν να ακρβατεί σε μια τεντωμένη συναισθηματική χορδή.
Το “Dummy” διέλυσε τα όρια μεταξύ των μουσικών ειδών. Είναι trip-hop, electronica, alternative, ψυχεδέλεια. Είναι ό,τι θέλει ο ακροατής να είναι και έδειξε σε μία ολόκληρη γενικά ότι η ηλεκτρονική μουσικής μπορεί να έχει βάθος και ψυχή όπως και η rock.
Σήμερα, 31 χρόνια μετά, το “Dummy” δεν έχει γεράσει ούτε μια μέρα. Ακούγεται τόσο φρέσκο και τόσο συγκινητικό όσο ποτέ. Είναι ένα παντοτινό έργο τέχνης. Ένα δίχτυ ασφαλείας για τις σκοτεινές στιγμές μας και ένα μνημείο για το εύθραυστο των συναισθημάτων.
Είναι απλά, ένα από τα λίγα album που αξίζει πραγματικά την λέξη αριστούργημα.
22 About the Author
