Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγάνα
Υπάρχουν συναυλίες που είναι απλώς γεγονότα. Και υπάρχουν και εκείνες που γίνονται εμπειρίες, θραύσματα μιας μυσταγωγίας που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις.
Οι Mogwai, επιστρέφοντας στην Αθήνα για ακόμη μια φορά, απέδειξαν ότι η σχέση τους με το ελληνικό κοινό έχει προ πολλού ξεπεράσει το επίπεδο της αμοιβαίας εκτίμησης. Είναι μια σχέση σχεδόν τελετουργική μια επικοινωνία χωρίς πολλά λόγια, αλλά με πακτωλό συναισθημάτων που ξεχύνονται μέσα από τις ίδιες τις νότες.
Το Floyd Live Stage, με την κλειστή του ακουστική αγκαλιά, λειτούργησε σαν ιδανικός καμβάς για τη μουσική των Σκώτων. Αυτή τη μουσική που γεννιέται μέσα από τη σιωπή, κυλάει σαν κύμα, και κορυφώνεται σε εκρήξεις που θυμίζουν κοσμική καταιγίδα. Σε τέτοιους χώρους, η ατμοσφαιρικότητά τους δεν απλώς αναδεικνύεται, ανυψώνεται σε δυσθεώρητα ύψη, σαν να βρίσκει επιτέλους το φυσικό της περιβάλλον.
Από το εναρκτήριο “God Gets You Back”, το κοινό βυθίστηκε σε μια αργόσυρτη, σχεδόν υπνωτική ροή που ξαφνικά μετατρεπόταν σε θύελλα. Οι Mogwai έχτιζαν κάθε σύνθεση καρτερικά, πέτρα την πέτρα, για να την κάνουν αστρόσκονη εν ριπή οφθαλμού, πριν την ξαναχτίσουν σε έναν αέναο κύκλο δημιουργίας και καταστροφής.
Το “Hi Chaos” και το “Pale Vegan Hip Pain” έφεραν την ανησυχία, ενώ το “Helicon 1” αποτέλεσε μια από εκείνες τις στιγμές που ο χρόνος σταματά, με τις κιθάρες να απλώνονται σαν φωτοστέφανο πάνω από το ακροατήριο.
Τα φωτορυθμικά λειτούργησαν σαν σιωπηλοί συμπρωταγωνιστές: φώτιζαν τις μελωδίες, τις έλουζαν με χρώμα, τις έκαναν να πάλλονται στο ίδιο φάσμα με τις ψυχές όσων στέκονταν από κάτω. Κάθε φως, κάθε στροβιλισμός, έμοιαζε να γνωρίζει πότε να τονίσει μια σιωπή και πότε να συνοδεύσει μια έκρηξη.
Πέρα από τη μουσικότητα και την καλλιτεχνική τους αισθητική, οι Mogwai ανέδειξαν και το ανθρώπινο, σκεπτόμενο πρόσωπό τους. Η σημαία της Παλαιστίνης που δέσποζε στη σκηνή δεν ήταν απλώς μια χειρονομία, αλλά μια δήλωση ήθους και ευαισθησίας, που βρήκε άμεση ανταπόκριση από το κοινό. Οι φωνές υπέρ της ελευθερίας και της ειρήνης ακούστηκαν δυνατά, με τον κόσμο να συνεπικουρεί, να επικροτεί, να γίνεται μέρος μιας συλλογικής συγκίνησης.
Οι Mogwai, πάντα φειδωλοί στα λόγια, επικοινώνησαν όλα όσα ήθελαν μέσα από τα κομμάτια τους. Το setlist τους μια διαδρομή από το εσωστρεφές στο εκρηκτικό, κορυφώθηκε με τα “We’re No Here” και “Lion Rumpus”, πριν επιστρέψουν στη σκηνή για ένα encore που σφράγισε τη βραδιά: το “Ritchie Sacramento”, αφιερωμένο στους φίλους που χάθηκαν, και το μνημειώδες “Mogwai Fear Satan”, που ξεπέρασε τα δεκαπέντε λεπτά καθαρτικής έντασης.
Κάπου εκεί, μέσα στην ομίχλη των φώτων και τον ηλεκτρισμό του πλήθους, φάνηκε ξεκάθαρα:
“Οι Σκώτοι ήρθαν και έδωσαν φως στο σκότος των ημερών, δημιουργώντας για λίγο ένα ευοίωνο μέλλον για όλους μας”.
Η ιδιαίτερη σχέση τους με το ελληνικό κοινό δεν είναι απλώς παρούσα, είναι ζωντανή, εξελίσσεται, και όπως όλα δείχνουν, θα διαιωνίζεται στο μέλλον.
Γιατί κάθε φορά που οι Mogwai πατούν τη σκηνή, δεν παίζουν απλώς μουσική, παρά δημιουργούν κόσμους.
Και στην Αθήνα, για μια ακόμη φορά, ο κόσμος αυτός έλαμψε.
About the Author
