Φωτογραφίες: Εφη Γαλιατσάτου
Το Σάββατο , το Aux Club μετατράπηκε σε ένα καζάνι κοινωνικής ηλεκτρισμένης ενέργειας. Πριν οι Motorpsycho ανέβουν στη σκηνή, οι Τσιμέντο ανέλαβαν πρώτοι τη σκυτάλη, και το κλίμα άλλαξε ριζικά, αφού μετατράπηκε το event σε κάτι πιο γειωμένο, πιο σκληρό, πιο αληθινό.
Η εμφάνισή τους ήταν μια κοινωνική τοποθέτηση μέσα από την τέχνη, όπου το μετα-πανκ ψυχεδελικό τους κράμα λειτούργησε σαν μέσο έκφρασης μιας συλλογικής συνείδησης που βράζει, με τις κιθάρες να κόβουν σαν σπασμένα τζάμια μέσα σε μια αστική αποξένωση και τη ρυθμική βάση να κρατά τον παλμό ενός κόσμου που αντιστέκεται.
Οι καυστικοί στίχοι τους, άλλοτε υπαινικτικοί, άλλοτε ωμοί, μιλούσαν για κοινωνική καταπίεση, για αποξένωση, για την απώλεια της ατομικότητας μέσα στην ομοιομορφία του σύγχρονου βίου.
Κι όμως, πίσω από τη σκληρότητα υπήρχε ενσυναίσθηση. Οι Τσιμέντο δεν κραύγαζαν απλώς την οργή τους, τη μετουσίωναν σε κάλεσμα. Ένα κάλεσμα για συλλογική κατανόηση, για αλληλεγγύη, για μια μορφή αντίστασης που ξεκινά μέσα από τη μουσική και φτάνει στην καρδιά. Στο Aux Club, αυτό το μήνυμα δεν πέρασε απαρατήρητο και το κοινό ανταποκρίθηκε, όχι μόνο με χειροκρότημα αλλά με βλέμματα που έλεγαν “είμαστε εδώ μαζί”.
Όταν οι τελευταίες νότες έσβησαν, είχε μείνει στον αέρα η αίσθηση πως η μπάντα μόλις είχε δώσει κάτι περισσότερο από ένα σετ, αφού είχε καταθέσει ψυχή, προσφέροντας έναν καθρέφτη της εποχής μας μέσα από το πρίσμα μιας μετα-punk/psych ευαισθησίας. Οι Τσιμέντο απέδειξαν ότι μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα σε διεθνή ονόματα, όχι επειδή αντιγράφουν ή προσαρμόζονται, αλλά επειδή μετατρέπουν την εγχώρια πραγματικότητα σε τέχνη.
Μια εμφάνιση-μανιφέστο, όπου το τσιμέντο δεν συμβόλιζε απλώς τη σκληρότητα του αστικού τοπίου, αλλά τη δύναμη να αντέχεις, να στέκεσαι, και να φωνάζεις ακόμη.
“Ο τρελός είδε το μεθυσμένο και φοβήθηκε”, εμείς μετά την εμφάνιση των Τσιμέντο είδαμε και ακούσαμε τους Drunk Jackals και το απολαύσαμε, με εκείνη τη γνώριμη, ακατέργαστη ενέργεια που τους χαρακτηρίζει, φέρνοντας μαζί τους τη ζέστη του νότου και το πνεύμα μιας μπάντας που ζει για τη σκηνή.
Πριν καν προλάβει το κοινό να βολευτεί, οι πρώτες νότες έσκισαν τον αέρα με fuzz κιθάρες, γήινο groove και φωνητικά βουτηγμένα στο whisky και την αλήθεια. Ήταν ένα σετ που κύλησε σαν ηχητικό κύμα, άλλοτε ατίθασο και ρυθμικό, άλλοτε ψυχεδελικό και υπνωτιστικό μια ωδή στα 70s, μα με τη φρεσκάδα μιας μπάντας που αρνείται να γίνει ρετρολάγνα.
Οι Drunk Jackals δεν προσποιούνται, παίζουν όπως αισθάνονται, με έναν συνδυασμό southern rock θέρμης και desert fuzz θορύβου που μοιάζει να αναβλύζει από κάποιον ξεχασμένο αστικό δρόμο της πρωτεύουσας.
Το rhythm section έδινε συνεχώς την ώθηση, τα riffs εναλλάσσονταν ανάμεσα σε εκρήξεις και επαναλαμβανόμενες ψυχεδελικές λούπες, και οι μελωδίες απλώνονταν σαν σύννεφο καπνού πάνω από το κοινό. Κάθε κομμάτι ήταν μια μικρή ιστορία, μια υπενθύμιση ότι ο εν λόγω ήχος μπορεί ακόμη να εντυπωσιάσει χωρίς να ακούγεται παρωχημένος.
Η σκηνική τους παρουσία ήταν άμεση και ανθρώπινη χωρίς πόζες και προσχήματα. Μιλούσαν λίγο, αλλά επικοινωνούσαν τα πάντα μέσα από τη μουσική με ένα βλέμμα, μια παρατεταμένη νότα, ένα syncopated χτύπημα στα drums. Κι όταν έφτασαν στο φινάλε, ο χώρος είχε ήδη μετατραπεί σε μια κοινή εμπειρία. Οι Drunk Jackals είχαν ζεστάνει το πλήθος για τους Motorpsycho, αλλά και το ίδιο το venue, μετατρέποντάς το σε μικρό ηφαιστειο fuzz και συναισθήματος.
Ένα σετ τίμιο, δυναμικό και ειλικρινές, που απέδειξε πως το ελληνικό underground δεν χρειάζεται να ψάξει έξω από τα σύνορα για να βρει rock’n’roll αυθεντικότητα γιατί ήδη τη διαθέτει. Οι Drunk Jackals απλώς το υπενθύμισαν, με θόρυβο, fuzz και πάθος.
Υπάρχουν βραδιές που δεν τις περιγράφεις απλώς τις κουβαλάς σαν ηλεκτρισμό στο δέρμα σου για καιρό και η εμφάνιση των Motorpsycho το Σάββατο στο Aux Club ήταν ακριβώς μία απ’ αυτές. Ένα ταξίδι έξω από τα στενά όρια του progressive, ένα ιερό jam όπου το rock αναστέναξε από ευχαρίστηση και το κοινό βυθίστηκε σ’ ένα πολύχρωμο χάος ήχων, ψυχεδέλειας και fuzz παραζάλης.
Από την πρώτη στιγμή με το “Ozzylot”, η μπάντα εξαπέλυσε ένα ηχητικό κύμα που μας παρέσυρε σε δίνη που σε καταπίνει. Και μέσα σ’ αυτό το κύμα, το μπάσο πρωταγωνιστούσε. Είχα καιρό να ακούσω τέτοιο ήχο συνάμα ογκώδη, παραμορφωμένο, και σχεδόν απειλητικό, με εκείνη τη συχνότητα που δεν τη νιώθεις απλώς στα αυτιά, αλλά στα κόκαλα σου. Κρατούσε τη ραχοκοκαλιά της κάθε σύνθεσης, έδινε χώρο και όγκο στον Hans Magnus Ryan να απογειωθεί.
Ο Ryan, σε μεγάλα κέφια, θυμίζε J.Mascis σε στάση, attitude και fuzz αισθητική αλλά με εκείνη τη Motorpsycho αύρα που μετατρέπει τον αυτοσχεδιασμό σε τελετουργία. Σε κομμάτια όπως το “Sinful Wind-Borne” και το “Whip That Ghost”, η κιθάρα του έμοιαζε να ψάχνει απαντήσεις που δεν υπάρχουν, στροβιλιζόμενη ανάμεσα σε psych και doom σπειροειδείς γραμμές.
Το rhythm section λειτουργούσε σαν συγκοινωνούν δοχείο, όπου ο Bent Sæther πάντα σαν ήρεμη δύναμη, πάντα εκεί έδινε το σήμα, ενώ στα τύμπανα η παραδοσιακή, jazz-tinged προσέγγιση με στιγμές αυτοσχεδιασμού έκανε κάθε ρυθμικό πέρασμα να αναπνέει. Ειδικά στο “Stalemate” και το “Lucifer, Bringer of Light”, η σύμπνοια αυτή απογείωσε το groove σε άλλο επίπεδο.
Αυτό που έκαναν οι Motorpsycho ήταν progressive σε ευρεία έννοια και όχι με τεχνικές επιδείξεις, αλλά με ανοιχτό μυαλό. “Out of the box”, πέρα από τα είδη, πέρα από τις φόρμες. Μία ρευστή μίξη doom, alternative, stoner, psych και 70s rock, φιλτραρισμένη μέσα από τη νορβηγική ιδιοσυγκρασία τους γεμάτη μελαγχολία και ευφορία να συνυπάρχουν στο ίδιο riff.
Το “Go to California” βύθισε την αίθουσα σε μια stoner ονειροπόληση, ενώ στο “Stanley (Tonight’s the Night)” το Aux μεταμορφώθηκε σε μία σκηνή από ψυχεδελικό φιλμ των seventies. Από τη μέση και μετά, η ψυχεδέλεια έρρεε ανεξέλεγκτα, με το κοινό να χάνεται ολοκληρωτικά και κάποιοι μάλιστα λίγο παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε, όπως σχολίασε με χιούμορ ο Bent, βλέποντας το Aux να λικνίζεται σε ένα συλλογικό trance.
Και ύστερα ήρθε το encore, και μάλιστα τι encore..!!
Μία διασκευή στο “Rock Bottom” των UFO, όχι απλώς φόρος τιμής, αλλά ελεύθερο jam session, από εκείνα που σε κάνουν να βλέπεις “αστεράκια και άτια”, μέσα κι έξω από το κεφάλι σου. Κανείς δεν ήθελε να τελειώσει. Όταν έπεσαν οι τελευταίες νότες, δεν υπήρχε τίποτα άλλο να ειπωθεί παρά μόνο ιδρωμένα χαμόγελα, ματιά στον διπλανό και η αίσθηση ότι είχες μόλις ζήσει κάτι αληθινό.
About the Author
