Η κυριακάτικη (κυριολεκτικά) εκκωφαντική, sold out παράσταση των Sunn O))) στο Gagarin 205 δεν ήταν απλώς μια συναυλία ήταν ένα τελετουργικό εξαγνισμού μέσω συχνοτήτων.
Το δίδυμο των Stephen O’Malley και Greg Anderson λειτούργησαν σαν συγκοινωνούντα δοχεία, ένα ενιαίο οργανικό σώμα που ανέπνεε, πάλλονταν και επικοινωνούσε με τον χώρο και το κοινό. Οι δύο τους έμοιαζαν να καταργούν κάθε έννοια ατομικότητας, σχηματίζοντας μια διπολική οντότητα που δούλευε αποκλειστικά για τη μετάδοση δόνησης κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μέσα από αργόσυρτα κύματα drone και doom, οι Sunn O))) έστησαν έναν ηχητικό ναό που δεν χωρούσε λογική ή ευκολία πρόσληψης. Οι συχνότητες διαπερνούσαν τον αέρα και κατέληγαν στις σπονδυλικές στήλες των θεατών, μετατρέποντας κάθε σώμα σε ηχείο, σε μέρος του ίδιου του performance. Οι αυξομειώσεις εντάσεων, οι στιγμές σιωπής πριν το νέο κύμα θορύβου και η επαναλαμβανόμενη παράνοια του ήχου λειτουργούσαν σαν ύπνωση και εξαγνισμός μαζί.
Εμφανισιακά, έβγαιναν από τις σκιές και το καπνό σαν Νάζγκουλ, με τις φιγούρες τους να διαλύονται στο φως και να επανεμφανίζονται σαν οπτασίες. Το καπνισμένο Gagarin έμοιαζε περισσότερο με μυσταγωγικό σπήλαιο παρά με συναυλιακό χώρο, ενώ κάθε νότα λειτουργούσε σαν ξόρκι.
Η μουσική των Sunn O))) ποτέ δεν υπήρξε εύπεπτη και ευτυχώς. Χθες λειτούργησε σαν δηλητήριο που προκαλεί ευεξία, σαν ένα άγριο φάρμακο που σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν πραγματικά αναπνέεις ή αν συμμετέχεις σε κάποιο πείραμα φυσικής. Υπήρχαν στιγμές δυσφορίας, μα αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο, η ένταση, η αμφιβολία, η στιγμή που αγγίζεις τα όρια σου για να φτάσεις στην κάθαρση.
Και κάπου εκεί, συνειδητοποίησα πως οι ωτοασπίδες που φορούσα, αν και είχαν αποδειχθεί απολύτως χρήσιμες για ISO πιστοποίηση, ήταν εντελώς άχρηστες για Sunn O))) πιστοποίηση. Όπως φάνηκε επί του πρακτέου, καμία προστασία δεν μπορεί να σε απομονώσει από την ίδια τη φυσική υπόσταση του ήχου τους.
Το ντουέτο αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά πώς λειτουργούν σαν οραματιστές, πειραματιστές, και εν δυνάμει Bdsm του ακραίου ήχου, που ξέρουν πώς να τιθασεύουν την ένταση και να μετατρέπουν τον θόρυβο σε μυστικιστική εμπειρία. Και στο τέλος, καθώς οι δονήσεις υποχωρούσαν, φάνηκε πως εφάρμοσαν πλήρως τον δικό τους νόμο:
“Ever breathe a frequency.”
Όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί αναπνεύσαμε τον ήχο, τον νιώσαμε να διαπερνά το πετσί και τα αυτιά μας, και για λίγο ίσως για μια αιωνιότητα γίναμε ένα με τον παλμό των Sunn O))).
About the Author
