Σε κάθε live, ανάμεσα σε κόσμο, ιδρώτα και αμφιβόλου ποιότητας αέρα, ξεδιπλώνεται ένα πλήρες οικοσύστημα ανθρώπων που ζουν τη μουσική σαν θρησκευτική τελετή, κοινωνικό event ή καθαρό άθλημα. Από τον τύπο που “ήξερε την μπάντα πριν γίνει γνωστή” μέχρι τον Honda του Street Fighter που αν δεν σε δει λιπόθυμο δε σταματάει, κάθε συναυλία είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, απλώς με περισσότερη μπύρα και λιγότερη λογική. Καλώς ήρθες στην επιστημονική μας μελέτη, με τη σοβαροφάνεια του National Geographic και την ψυχή καφενείου Κερατσινίου.
1. Ο Μαέβιους Παχατουρίδης του underground
Δεν ξέρεις πώς τον λένε. Δεν πρέπει να ξέρεις πώς τον λένε. Ξέρουν άλλοι. Αυτοί οι “άλλοι” του χρωστάνε τουλάχιστον δύο ευχαριστήριες σημειώσεις σε demo κασέτες του 1993.
Κάθεται πάντα πίσω-πίσω, γωνία.
Πίνει κάτι ασαφές από φλασκί.
Μπορεί να είναι κονιάκ. Μπορεί να είναι τσάι του βουνού. Δεν θα το μάθεις ποτέ.
Παρακολουθεί brutal death metal με την ψυχοσύνθεση ανθρώπου που βλέπει όπερα στη Λυρική. Το κεφάλι κουνιέται δύο χιλιοστά πάνω-κάτω. Αν δει άνθρωπο να κάνει headbanging, χαμογελά με τρόπο που λέει: “Αχ…νιάτα…”
Το report που θα γράψει μετά to live, θα είναι 2.845 λέξεις με φράσεις τύπου “η υπαρξιακή χαοτικότητα του blast beat ως εσωτερική πύλη προς το ανείπωτο”.
Όταν του πουν “Φίλε δεν καταλαβαίνω τι έχεις γράψει”, απαντά: “Δεν ήταν για να καταλάβεις. Ήταν για να το αισθανθείς.”
Και ύστερα εξαφανίζεται στο σκοτάδι…
2. Ο Honda του Street Fighter
Δεν χορεύει…Δεν κάνει mosh…Επιτίθεται...
Μπαίνει στο live και ήδη ιδρώνει από σκέψη. Με το που μπαίνει το πρώτο riff… o Honda απλώνει τα χέρια σαν πολιορκητικός κριός έτοιμος για έφοδο. Τα κουνάει μπρος-πίσω ανεξέλεγκτα. Όχι… ανεξέλεγκτα δεν είναι αρκετό. Σαν χορτοκοπτικό βενζίνης.
Όποιος βρεθεί δίπλα του θα φύγει από το live έχοντας νιώσει την παρουσία της φυσικής επιλογής.
Αν λιποθυμήσεις δίπλα του, θα σου πατήσει το κεφάλι ελαφρά, όχι από κακία…από έγνοια. Για να σιγουρευτεί ότι όντως λιποθύμησες και όχι ότι κάνεις fake ώστε να αποφύγεις το επόμενο breakdown.
Στον κόσμο του, όλοι παίζουν Street Fighter και αυτός παλεύει για το επόμενο κανονάκι…
3. Ο Influencer του κάγκελου
Δεν ήρθε για τη μπάντα. Δεν ήρθε για να περάσει καλά.Ήρθε για το υλικό.
Τραβάει story κάθε 11 δευτερόλεπτα.Το κινητό είναι σε ανύψωση διαρκείας. Ο αυχένας του έχει μονίμως κλίση 42°.
Η φάση κορυφώνεται όταν γυρνά την κάμερα στον εαυτό του με φάτσα “Ζω την στιγμή”. Δεν ζει. Μεταδίδει.
Στο τέλος της βραδιάς δεν θυμάται ούτε μία νότα. Αλλά θα ανεβάσει 19 reels με captions τύπου: “Όταν το metal γίνεται τρόπος για να υπάρχουμε”
4. Ο Sound Guy στο κεφάλι σου
Είναι ο τύπος που σε κάθε τραγούδι σχολιάζει: “Δεν ακούγεται καλά το snare, πρέπει να το ανεβάσουν λίγο στις μεσαίες.” Και ύστερα αλλάζει στάση σώματος σαν να έχει μίκτη μπροστά του.
Μπορεί να μην έχει φτιάξει ποτέ του ήχο σε ζωή του.Μπορεί όμως και να έχει. Δεν έχει σημασία. Η γνώμη του είναι νόμος.
5. Ο Τιμωρός της θέσης
Έχει βρει το σημείο. Το καλό. Το στρατηγικό. Έχει οπτική γωνία προς σκηνή, ηχεία, μπάσο, πιθανή διαφυγή και bar. Είναι η Μέκκα των spots και δεν πρόκειται να την παραδώσει.
Αν θέλεις να περάσεις για να πας τουαλέτα; Αν τολμήσεις να του πεις: “Συγγνώμη ρε φίλε να περάσω;”.Θα σε κοιτάξει σαν να ζήτησες να σου γράψει το σπίτι. Το σώμα του γίνεται ολόσωμη μπάρα.Ούτε χιλιοστό μετατόπιση.
Αν προσπαθήσεις να στριμωχτείς, ενεργοποιεί Passive Resistance Mode. Δεν σπρώχνει, απλώς γίνεται πιο βαρύς.
Ενεργοποιεί την πυκνότητα ουρανίου.
Το βλέμμα του λέει:
“ΕΓΩ ΕΦΤΑΣΑ ΠΡΩΤΟΣ. ΠΛΗΡΩΣΑ. ΙΔΡΩΣΑ. ΕΔΩ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ.”
Αν του πεις “Ρε φιλαράκι, μια τουαλέτα είναι”, θα σου απαντήσει με τον πιο ήρεμο, σταθερό, παγωμένο τόνο που έχεις ακούσει ποτέ: “Να έπαιρνες μπουκαλάκι”
6. Ο Αγαπούλης
Δεν είναι απλώς σύντροφος. Είναι ασπίδα. Είναι τείχος. Είναι ο Λεωνίδας του moshpit, αλλά με tote bag.
Έχει τοποθετήσει το σώμα του ανάμεσα στην κοπέλα του και τον υπόλοιπο κόσμο με αυταπάρνηση εθνικού μνημείου. Μπροστά…χάος. Πίσω…επίσης χάος. Στο κέντρο αυτός. Με το χέρι απλωμένο σαν φτερούγα αετού που καλύπτει τα μικρά του.
Το πλευρό του έχει πιεστεί από ξένο backpack σαν να δείχνουμε σε manual πως κάνεις υποταγή στην πάλη. Η πλάτη του έχει γίνει σαν ηχομονωτικό panel. Αλλά δεν παραπονιέται. Δεν μιλάει. Μόνο κοιτάζει μπροστά με αποφασιστικότητα.
Ακόμα κι αν δεν ακούει πια από το ένα αυτί, δεν νιώθει από τον αγκώνα και κάτω,θα συνεχίσει να στέκεται εκεί. Ακλόνητος.
Αν τον χάσεις στο τέλος του live; Θα τον βρεις 3 λεπτά μετά, καθισμένο στην απέναντι πολυκατοικία να λέει: “Όλα καλά παιδιά… λίγο μούδιασε το χέρι μου απ’ τον ώμο και κάτω, δεν πειράζει…”
7. Ο “Τους έχω δει στο Roadburn“
Δεν έχει σημασία ποια μπάντα παίζει. Δεν έχει σημασία αν είναι live σε υπόγα με ήχο που θυμίζει χτύπημα σε θερμοσίφωνα. Δεν έχει σημασία αν είναι το πρώτο live της μπάντας. Κάποια στιγμή, χωρίς να τον ρωτήσει κανείς, θα πει: “Εγώ τους είχα δει στο Roadburn”
Το Roadburn για αυτόν δεν είναι festival. Είναι μυστήριο μυήσεως. Είναι το σημείο στο οποίο η ψυχή του συνδέθηκε με τις αρμονικές συχνότητες του σύμπαντος.
Θα το πει με τόνο “δεν θέλω να κάνω επίδειξη” αλλά κάνει επίδειξη. Και το ξέρει. Και το απολαμβάνει. Αμέσως μετά, θα συνεχίσει: “Ναι… τότε ήταν πιο ωμοί. Πιο πνευματικοί. Η ενέργεια ήταν… διαφορετική, ξέρεις;”
Δεν ξέρεις. Κανείς δεν ξέρει. Μόνο εκείνος. Κι άλλοι 17 άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Θα προφέρει ονόματα stage που δεν θυμάται ούτε το ίδιο το festival. “Στο “Curved Space by the river stage, ξέρεις ποιο λέω.”. Κανείς δεν ξέρει ποιο λέει.
Αν του πεις “Ωραία, πώς ήταν;”, θα απαντήσει: “Δεν περιγράφεται. Έπρεπε να ήσουν εκεί.”
8. Ο “Δεν σταματάω να μιλάω ποτέ”
Μπορεί να παίζει sludge, black, punk, synthwave ή παραδοσιακό ρεμπέτικο από τη Θήβα. Δεν έχει σημασία.
Ο τύπος αυτός θα βρει τρόπο να το συνδέσει με την άνοδο της δεξιάς, την ενεργειακή κρίση, τη χαμένη αίγλη της εργατικής τάξης. Μόνο που μιλάει ΣΥΝΕΧΕΙΑ…ΣΥΝΕΧΕΙΑ όμως. Δυνατά…την ώρα του live.
Η μπάντα τα δίνει όλα, ta riff φεύγουν σαν πολύβόλα και αυτός δίπλα σου: “Εντάξει, δεν είναι ότι δεν το περιμέναμε, ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που φυσικά φτάνει σε σημείο αυτοκανιβαλισμού…”
Την ώρα που ο τραγουδιστής βγάζει το πιο σπαρακτικό growl που έχεις ακούσει ποτέ, αυτός συνεχίζει: “Είδες το άρθρο για τη γεωπολιτική πίεση στη Μαυριτανία;”,
Κάνει παύση μόνο για να πάρει ανάσα ή να πει: “Ρε φίλε ακούς τους στίχους; Λένε την αλήθεια”. Εντωμεταξύ ο τραγουδιστής έχει κατεβάσει ήδη 12 ντραμπουΐ και βγάζει κατι κραυγές: “Urgh…ahh..die..fire…road…gasoline”, αλλά για εκείνον είναι προφητεία
Αν τον κοιτάξεις με βλέμμα “σε ικετεύω, ας δούμε το live”, θα σου χαμογελάσει με κατανόηση και θα πει:
“Το καταλαβαίνω, δεν είναι για όλους οι συζητήσεις σε αυτό το επίπεδο.”
Γενικά τον αγαπάς…αλλά εκείνη τη στιγμή βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που τον κέρασαν
Μπορεί να πιστεύουμε ότι πάμε σε live για την μουσική. Η αλήθεια όμως είναι ότι πάμε για πολλά παραπάνω. Για την ιστορία. Για το χάος. Για να δούμε τους ανθρώπους πως είναι όταν ξεχνάνε να προσποιούνται. Κι αν κάτι μας ενώνει όλους; Είναι ότι στο encore θα φωνάξουμε: “Άλλο ένα!”, ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν αντέχουμε ούτε μισό ακόμα.
Τα φιλιά μου!
About the Author
